Scroll down for English

Ο Ευτύχης Πατσουράκης πραγματεύεται την ταυτότητα και τη μνήμη μέσα στην πάροδο των χρόνων και - καθώς η πρακτική και η δουλειά του αναπτύσσονται, με την έμπνευση και την έρευνά του να πηγάζουν από εικόνες της καθημερινότητας, τα περασμένα και τα φαινομενικά ξεχασμένα - έχει δημιουργήσει ένα σύμπαν οραμάτων και έχει καθιερωθεί ως μετρ των ριμέικ.

Ένας κλασικός συλλέκτης τεράστιων σωρών πεταμένης ύλης, που την ξεδιαλέγει και την επαναχρησιμοποιεί - είτε η τελική μορφή του έργου είναι εγκατάσταση είτε ζωγραφική μιας φωτογραφίας - επιλέγει ανάμεσα σε εκατοντάδες εικόνες που βρίσκονται στο σκοτάδι των οικογενειακών άλμπουμ ή στα κουτιά των υπαίθριων αγορών και διάφορων καταστημάτων στην πόλη του την Αθήνα. Τα τελευταία δέκα χρόνια, κυρίως ζωγραφίζει.

Παράλληλα ρεύματα συνυπάρχουν στο ατελιέ, φαινομενικά διαφορετικά, αν και με βαθιά σύνδεσή μεταξύ τους, και μέσα από αλχημικές διαδικασίες, όπου το ένα δοχείο τροφοδοτεί το άλλο ήσυχα, με κάτι που μοιάζει με αόρατο σωλήνα, δημιουργείται ένας ιστός αράχνης, προσεκτικά υφασμένος, ευαίσθητος αλλά γερός, άλλοτε αόρατος και ήσυχα παρών.

Οι φωτορεαλιστικοί πίνακες που αποτελούνται από τις σειρές Headless, Still και Pause (2012-παρόν), οφείλουν την ύπαρξή τους σε ένα τεράστιο και συνεχώς αναπτυσσόμενο αρχείο από ήδη υπάρχουσες φωτογραφίες, μικρομνημεία που ξεκινούν με τη γέννηση της handy cam, δηλαδή τις δεκαετίες ’70, ’80 και ’90, και τελειώνουν με τη γέννηση της ψηφιακής εικόνας, όπου σταματούν οι εκτυπώσεις.

Ήταν μία ιστορική στιγμή που οι τοπικές κοινότητες όλου του κόσμου μεταμορφώνονταν αργά σε ένα διεθνές δίκτυο μίας νέας τάξης ταξιδιωτών, με αυτογνωσία και επίγνωση της εικόνας τους, με φαινομενικά παρόμοια στυλ και μία αίσθηση της ανθρωπότητας που εξελίχθηκε σε μία ομοιογενή παγκοσμιότητα, καταστάσεων, τόπων, πόζας, προσδοκιών και ονείρων μέσα από κατασκευασμένες εικόνες του εαυτού τους, του εαυτού, του εαυτού μας.

Αυτό το σώμα έργων μιλάει αναλυτικά για ένα «εμείς» και ένα «τώρα», και επιλέγει να φέρει πίσω τον χαμένο χρόνο ενός φωτογραφικού λάθους αρχικά επιλέγοντάς το, επαναφέροντάς το στη ζωή, και με καινούργια μάτια αυτή τη φορά να το κοιτούν, που δεν αναγνωρίζουν τίποτε άλλο μέσα σε αυτές τις εικόνες παρά τον ίδιο τους τον εαυτό.

Είναι αυτή η οικειότητα που δημιουργείται με την ταύτιση, που μπορεί να πει κανείς πως δίνει μορφή στην ταυτότητα. Ο Πατσουράκης ζωγραφίζει με λάδι σε ξύλο, μία αργή διαδικασία, αντίθετη της ταχύτητας που πρόσφερε στους χρήστες της η handy cam.

Τα αφαιρετικά έργα σε καμβά είναι το αποτέλεσμα μίας πολύ πιο ελεύθερης διαδικασίας που δεν σχετίζονται με καμία εικόνα, αλλά με την ανάγκη για ζωγραφική, όπως παρουσιάζεται μέσα από τη νέα σειρά έργων Χωρίς Τίτλο, που παρουσιάζονται και στις δύο γκαλερί για πρώτη φορά.

Χρησιμοποιώντας απαλά ροζ, γαλάζια και κίτρινα, μαζί με γκρι, και ζωγραφίζοντας με κεριά – ο καπνός αφήνει σημάδια στον καμβά και θερμαίνει το χρώμα, και με τη σειρά του αυτό κάθεται πάνω στις καπνισμένες επιφάνειες – μία μάχη ανάμεσα στο φως, την πηγή της θερμότητας και της όρασης και την τεχνητή φύση του χρώματος, δίνοντας σε αυτά τα έργα έναν καταπραϋντικό, αλλά αποκαλυπτικό χαρακτήρα, που η ρευστή φύση τους απελευθερώνει. Είναι το αποτέλεσμα αβέβαιων καιρών όπου οι στερεές έννοιες, ιδέες και ιδεολογίες του παρελθόντος λιώνουν και μετουσιώνονται σε κάτι νέο που ακόμα δεν έχει προσδιοριστεί. Και πάλι, όπως συμβαίνει και με την ανθρώπινη φύση, το μάτι αγωνίζεται να αναγνωρίσει, και αν τυχαία ή σκόπιμα εντοπίζουμε ένα σώμα εδώ, ένα σύννεφο εκεί, εμφανίζονται και μετά εξαφανίζονται.

Όπως σε μία διαρκή κατάσταση τήξης, αυτοί οι πίνακες μάς παραπέμπουν σε espaces plein air, σαν παράθυρα που απεικονίζουν ουρανούς, τοιχογραφίες ή λιμνούλες από την Ιστορία της Τέχνης, ή και σε τίποτε από τα παραπάνω. Είναι αφηρημένα έργα από χρώμα και καπνό.

Μπαίνουμε στη νέα χρονιά με ενθουσιασμό, παρουσιάζοντας μία σειρά από εκθέσεις του Ευτύχη Πατσουράκη στην γκαλερί, παράλληλα με την ατομική παρουσίαση στην ARCO, στη Μαδρίτη (22-26 Φεβρουαρίου). Η Ζωγραφική αποτελεί την τέταρτη έκθεση του καλλιτέχνη με την γκαλερί και είναι τιμή μας που παρουσιάζουμε για πρώτη φορά αυτό το σώμα αφηρημένων έργων, παράλληλα με ένα σύνολο νέων φωτορεαλιστικών ζωγραφικών έργων.

Painting

Eftihis Patsourakis has been exploring identity and memory through the years and as his practice and work develop, deriving his inspiration and research from the vernacular imagery of the everyday, the bygone and the so-called forgotten, he has created a universe of apparitions and has become the master of remakes.

A classic gatherer of immense amounts of thrown away matter, who then selects it and reuses it, either when the work takes its final form as an installation, or a painting of a photograph chosen amidst hundreds that rest in the darkness of family albums or the boxes populating flea markets and various shops in his home town Athens. For the past ten years he has been mainly painting.

There are parallel streams that emerge from the studio, seemingly diverse, though deeply connected and like through alchemical processes the one vessel feeds the other quietly, through what seems like an invisible tube, creating a spider’s web, carefully woven, fragile but firm, unseen at times and quietly present.

The photorealistic paintings, comprised by the series Headless, Still and Pause (2012-present), owe their existence to a massive ever-growing archive of found photos, mini memorials, that originate from the birth of the handy cam, meaning the 70s, 80s and 90s and end with the birth of the digital image, when the printing processes cease.

That was a time the local communities of all the world were slowly transforming into an international network of a new class of travellers, conscious of themselves and their images, with styles seemingly similar and a sense of humanity that eventually became a homogenous universality of situations, places, poses, expectations and dreams through constructed images of themselves, oneself, ourselves.

This body of work talks explicitly about a ‘we’ and a ‘now’ and chooses to bring back the lost time of a photographic mistake first by selecting it, meaning bringing it back to life, seen by new eyes this time that do not recognise anything else inside those images but themselves.

It is this familiarity that occurs with recognition that one can say identity takes shape. Patsourakis paints with oil on wood, a slow process opposing the speediness the handy cam was promising to its users.

The ether-like works on canvas are the result of a much freer process, unrelated to any obvious image, instead a need to paint as the thing in itself becomes apparent and manifested through this new group of paintings Untitled, presented at both galleries for the first time.

Using soft pinks, baby blues and yellows mixed with greys and painting with candles - the smoke marks the canvas and colour with heat, and in turn paint is applied on the smoked surfaces - a battle ensues between the light, the source of warmth and vision with that of the artificial nature of paint, giving these works a soothing yet apocalyptic character, liberated by their fluid nature. They are the product of uncertain times where solid notions, ideas and ideologies of the past melt and merge into something new, something yet to be defined. And still, as is with human nature, the eye strives for recognition, and whether accidentally or intentionally we find a body here, a cloud there, that appear and vanish as they do.

Like in a constant state of flux, these paintings allure us to espaces plein air, like windows onto skies, ceiling frescoes or water ponds from the History of Art, and none of the above; they are abstractions made with paint and smoke.

It is with enthusiasm to enter the season with a series of exhibitions by Eftihis Patsourakis at the gallery juxtaposed with a solo presentation at ARCO, Madrid (Feb 22-26). As Painting marks the fourth exhibition of the artist with the gallery, we are excited to present this body of abstract works for the first time alongside a stream of new photorealistic paintings.