Scroll down for English

Duncan Campbell, Μενέλαος Καραμαγγιώλης, Μαλβίνα Παναγιωτίδη, Ευτύχης Πατσουράκης, ΣΕΡΑΠΙΣ MARITIME.

Το δεύτερο μέρος της ομώνυμης έκθεσης που άνοιξε στον Πειραιά τον Ιανουάριο, συμπεριλαμβάνει μια σειρά από νέες παραγωγές έργων σε διάλογο με ένα βίντεο του Duncan Campbell, το μόνο προϋπάρχον έργο που λειτουργεί ως φόντο για να εξελιχθούν μπροστά του οι ιστορίες των αφανών που οι καλλιτέχνες μεταφέρουν από το άγνωστο και το ανεξευρεύνητο στο κέντρο. Όπως και η προηγούμενη έκθεση έτσι και το Ψυχοσάββατο ΙΙ είναι μια άσκηση με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα που ψάχνει στις περιοχές με τις οποίες συνήθως η επίσημη ιστορία δεν ασχολείται.

Το Arbeit (2011) του Duncan Campbell είναι μια βιντεοταινία που διαπραγματεύεται τη ζωή του Γερμανού οικονομολόγου και τεχνοκράτη Hans Tietmeyer μέσα από την υποκειμενική περιγραφή μιας αντρικής φωνής που μονολογεί και στοχάζεται πάνω στο έργο και τα ιστορικά γεγονότα που σχημάτισαν και διαμόρφωσαν αυτόν τον άνθρωπο. Μέσα στην ταινία διαγράφεται το τοπίο μιας παρακμάζουσας ευρωζώνης που ακολουθεί την άνθιση της μεταπολεμικής Γερμανίας μέσα από την άνοδο του γερμανικού μάρκου και της Bundesbank, όπου ο Tietmeyer διετέλεσε διευθυντής από το 1993 ως το 1999. Ο σκεπτικιστικός, κατά τόπους τρυφερός αλλά και ειρωνικός τόνος του ομιλητή, μας υποβάλλει σε μια υπαρξιακή ανάγνωση του πορτραίτου ενός ανθρώπου που καθόρισε κατά πολύ τον τρόπο με τον οποίο ζούμε σήμερα.

Τα δύο νέα έργα του Μενέλαου Καραμαγγιώλη, μέσα από την πολυετή διαδικασία έρευνας της γεωγραφίας του μη-κεντρικού, θέτουν ηθικά διλήμματα που απαντώνται μέσα από την κατάρριψη των κανόνων της κινηματογράφισης, αναδεικνύουν τους ήρωες και τις καταστάσεις που απασχολούν τον καλλιτέχνη και ανοίγουν ένα νέο τοπίο ιστοριογραφίας.

Το #no_border_films (2019) είναι ένας λογαριασμός στο Ίνσταγκραμ που έχει δημιουργηθεί ως τόπος επικοινωνίας και ορατής αρχειοθέτησης ταινιών με σκοπό την αναζωπύρωση και την επίλυση καίριων κοινωνικών προβλημάτων.

Το βίντεο που εγκαινιάζει αυτό τον αρχειακό χώρο είναι το #nøborders, που σε αντίθεση με τα περιοριστικά χρονικά περιθώρια του Ίνσταγκραμ, στην γκαλερί εκτίθεται σε όλο του το μήκος καθιστώντας την έκθεση Ψυχοσάββατο ΙΙ σε ένα liminal space μεταξύ του Ίντερνετ και του φυσικού χώρου με στόχο να γεφυρωθεί το άυλο cloud με την απτή μνήμη. Το βίντεο είναι μέρος ενός πρότζεκτ που ξεκίνησε στις φυλακές ανηλίκων (και συνεχίζει να γυρίζεται τα τελευταία εφτά χρόνια) καθιστώντας την κινηματογράφηση λειτουργικό «εργαλείο» για τους ήρωες που πρωταγωνιστούν και χρησιμοποιούν αυτές τις ταινίες για να διεκδικήσουν λύσεις.

Στο βίντεο αυτό αποτυπώνεται μια σκηνή τηλεφωνικού θρήνου καθώς ο ήρωας τελεί υπό περιορισμό και δε μπορεί να ταξιδέψει στην Αλβανία για την κηδεία της μάνας του μαζί με την υπόλοιπη οικογένειά του. Η σορός θα ταφεί στην Αλβανία και ο ήρωας βρίσκει έναν τρόπο να θρηνήσει τη μάνα του μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια μέσα από την κάμερα ενός κινητού τηλεφώνου.

Το αρχειακό οικοδόμημα του #no_border_films σε βάθος χρόνου θα αλλάζει μορφή ανάλογα με το υλικό που θα φιλοξενεί αποσκοπώντας στην κατάρριψη κάθε λογής συνόρων και περιορισμών. Ο ήρωας ελπίζει μέσα από αυτή την ταινία να καταφέρει να πάρει άδεια για να πάει στην Αλβανία και να επισκεφτεί τον τάφο της μάνας του.

Το No one will kill you, anymore than if you were a corpse (2019), είναι ένα βίντεο σε τρεις εκδοχές που θα παίζονται εναλλάξ κατά τη διάρκεια της έκθεσης.

Ένας κινηματογραφιστής επικαλούμενος τον φόβο να μείνει μόνος σε ένα νεκροταφείο μικρών ζώων ακολουθεί το νεκροθάφτη που πάει να παραλάβει το πτώμα ενός σκύλου. Είναι αυτή η αλήθεια ή ότι ο φακός επιστρατεύει κάθε δικαιολογία για να εισβάλει αδιάκριτα παντού; Η ανθρώπινη ανάγκη καταγραφής και βιντεοσκόπησης των πάντων, ο φόβος για το θάνατο και τα ταφικά έθιμα και οι ανθρώπινες προβολές κριτικάρονται αμείλικτα από ένα σκύλο που αμφισβητεί το θάνατό του, περιπλέκει τα πράγματα για να μην είναι νεκρός και αφήνει στην επιλογή του θεατή να διαλέξει αν τελικά θάβεται αυτός ο ίδιος, το άλλο το άσπρο, το μικρό σκυλί που ήταν στο ψυγείο ή ένα μαξιλάρι.

Τα γλυπτικά αναπτύγματα της Μαλβίνας Παναγιωτίδη προκύπτουν από το ενδιαφέρον της και την προσωπική της σχέση με το μυστικισμό και τη μεταφυσική. Η καλλιτέχνης ερευνά πώς τα απόκρυφα φαινόμενα έχουν εξελιχθεί ιστορικά σε διάφορες κοινωνικές δομές ανά τους αιώνες. Η νέα σειρά έργων Where the Stream Divides (2019) εμπνέεται από την προσωπικότητα της Ελένης Μπουκούρα-Αλταμούρα (1821-1900)και την πολύπλοκή και τραγική ζωή της. Παρόλη την ιδιαιτερότητα της Αλταμούρα, που είναι μια αξιοσημείωτη καλλιτεχνική στιγμή στην ιστοριογραφία της Ελλάδας μετά την επανάσταση, πολύ λίγα έργα της διασώζονται σήμερα. Η Παναγιωτίδη μέσα από μια εντατική προσωπική έρευνα διαγράφει τις δικές τις σχέσεις με το παρελθόν και με τη ζωή της Αλταμούρα και συνδυάζει φυσητό γυαλί, κερί και μέταλλο για να δημιουργήσει έργα που θα καίγονται και θα μεταβάλονται σε όλη τη διάρκεια της έκθεσης ανοίγοντας ένα διάλογο με τη μνήμη και την διάρκεια.

Ο Ευτύχης Πατσουράκης με τα ζωγραφικά έργα σε ξύλο Still (2019) παγώνει το χρόνο και φέρνει πίσω τις πεταμένες αναμνήσεις οικογενειακών στιγμών που οι δημιουργοί τους έχουν προ πολλού πετάξει και ο ίδιος έχει αποφασίσει να τις εντάξει στο αιώνιο. Μέσα από το εκτενές σκονισμένο αρχείο του καλλιτέχνη αναδύονται εικόνες που καταγράφουν τις ψυχές των χαμένων και συγχρόνως λειτουργούν ως μαρτυρίες στιγμών που ο επίσημος ιστορικός παραβλέπει ή αγνοεί.

Οι ΣΕΡΑΠΙΣ MARITIME είναι μια καλλιτεχνική οντότητα που εμπνέεται και δημιουργεί έργο βασισμένο σε ιστορίες, γεγονότα και τελετουργίες ανθρώπων που αποτελούν το εργατικό δυναμικό διαφόρων επιχειρήσεων οι οποίες δραστηριοποιούνται στο εμπόριο και τα ναυτιλιακά στο λιμάνι του Πειραιά. Τα τρία δίπτυχα που κρέμονται στους τοίχους είναι φτιαγμένα από μια σειρά τυπωμάτων σε βαμβακερό ύφασμα ζακάρ, εν μέρει πετσέτες, που οι ΣΕΡΑΠΙΣ έχουν εντάξει στη σειρά ενδυμάτων τους που κυκλοφορεί και ταυτοποιείται με το ίδιο όνομα.

Τα έργα Liquid Soul (2019) παίρνουν το υλικό τους από φωτογραφίες που έχουν βγάλει οι ίδιοι και αποτυπώνουν υβριδικές τελετουργίες πνευματικού καθαρισμού με στόχο να αποκαθαρθεί ο χώρος του λιμανιού. Ένα κράμα που χρησιμοποιεί μεθόδους από ορθόδοξο αγιασμό, ενεργειακές τεχνικές και στοιχεία εξαγνισμού αύρας ενός χώρου όπως τους μεταδόθηκαν από τον Μαγκμπού πάνω σε ένα πετρελαιοφόρο στον Ινδικό Ωκεανό. Είναι μέλος του πληρώματος που εκτός από μηχανικός έχει και την ιδιότητα του θεραπευτή στο καράβι.

Κατά τη διάρκεια της έκθεσης ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ ΙΙ και σε συνεργασία με τις Ημέρες Θάλασσας που διοργανώνει ο Δήμος Πειραιά, οι ΣΕΡΑΠΙΣ θα παρουσιάσουν μια in situ εγκατάσταση σε ένα ιστορικό κτίριο μνημειακού χαρακτήρα στο λιμάνι το οποίο δεν έχει χρησιμοποιηθεί ξανά.

//

Following All Souls Day, an exhibition that first opened in Piraeus in January, the second part takes a different shift by inviting a group of Athens-based artists to respond to this call through their practices that deal with the commemoration and elevation of the life of others, the unknown-to-us heroes of the everyday. All the works are framed through an open dialogue with Duncan Campbell’s video, that is pre-existing.

Differently to the previous edition, most of the works in All Souls Day II are produced for this exhibition in close dialogue with the artists.

The exhibition takes as a starting point Arbeit (2011) by Duncan Campbell, an abstracted biopic of the Euro zone through the life of one of its biggest defenders, the German economist and technocrat Hans Tietmeyer, who served as the president of the Deutsche Bundesbank from 1993 to 1999 and took a leading position during the negotiations and makings of the European Monetary Union following the reunification of Germany. Campbell portrays the figure of Tietmeyer by creating a long, in-depth monologue triggering the figure of the economist and analysing the psychology of a man brought up in the Catholic environment of Westphalia in the 30s. The piece becomes central and sets the tone towards a scepticism on systems that have become integral to people’s living, for example the European Monetary Union, banking policies, unifications and divisions, and reminds us that existence becomes subject to social and political structures set by others.

The moral crossroads that Menelaos Karamaghiolis’ new moving image works generate expand the video space and introduce a new kind of realism the filmmaker has been constructing throughout the past decade, by mapping what is not central in the geography of the heroic.#no_border_films (2019) is the name of an Instagram account the artist has created for a group of video works to be part of, selected, organised and uploaded by himself through a period of time. The viewer is able to experience the video given the time frame that Instagram allows. The video #nøborders, contrary to the Instagram version, can be viewed in its full length within the liminal space that’s been hosted by the gallery in order to turn Cloud space into materialised memory. It depicts a ceremony where a man with a phone camera is the centre point. The video is part of a larger project that started in a juvenile prison (and continues until today after seven years) making its filming a functional ‘tool’ for its protagonists to use and claim solutions to their problems.

We are watching him holding a mobile phone over the dead body of an old woman, unsure whether he is filming and slowly realises that it is a tele-mourning ceremony alongside the actual one taking place in the room. It happens that as he has just been released from prison he is under a travel ban and is not allowed to go to Albania where the actual burial of his mother is going to take place. He is connected to his sister in Fier who mourns in this ceremony that is being performed for him in Athens.

No one will kill you, anymore than if you were a corpse (2019) is a video in three variations that will change throughout the course of the exhibition irregularly and unannounced. A filmmaker claims fear staying alone in a pet cemetery and follows the gravedigger, who goes to pick up a corpse of a dog. Is this the case, or is it that the invasive presence of the camera lens perpetually employs childish excuses so that it pierces uninterruptedly through every private moment?

The need of recording everything through a camera, the fear of death and the human burial customs are being harshly judged by a dog that questions its own death and creates a confusion in quest of its immortality.

Finally, was it itself that was buried, the small white one from the fridge or a pillow?

Where the Stream Divides (2019) is a new constellation of sculptures by Malvina Panayiotidi. The artist is preoccupied with the way social structures have dealt with the occult, mysticism and paranormal phenomena historically. The current work explores the life and diaries of Eleni Boukoura-Altamoura (1821-1900), her tragic life and end. Being one of the most important artists in post independence Greece, very few works of hers remain. Panayiotidi, through a very personal research in which she has formed intimate connections to the artist’s past and remaining material, has composed a central sculptural piece of wax and iron that changes throughout the course of the show.

The expanded archive of the long-gone and forgotten material, as well as imagery generated by people is what haunts the world of Eftihis Patsourakis. Still is a new series of paintings that the artist has been eloquently making, shedding light on long-forgotten memories of people in Greece from photographs he has collected from the new home they have found: flea markets and street sellers that collect and offer to the next generations for new readings.

SERAPIS MARITIME is an entity that draws inspiration and makes work based on stories, facts and rituals shared by people that compose the workforce behind the various businesses as well as the trade and shipping activities of Piraeus, the port of the city of Athens. On the walls of the gallery are three diptychs under the title Liquid Soul, created by a series of printed jacquard weaved cotton fabrics, part towels they have produced for their fashion line that operates under the same identity. Carrying texts and drawings of spiritual purification, using a fusion of Christian and Energy Healing techniques as described by Magboo, a crew member SERAPIS interviewed onboard a ship in the Indian Ocean, they are juxtaposed with photographic prints made on elastic tech fabrics featuring photos shot for potential advertising language.

During the course of the exhibition SERAPIS, on a date to be announced and in collaboration with the Municipality of Piraeus and ‘Sea Days’ festival, is staging an iconic outdoor installation on a central monument of the city of Piraeus. An homage to the history of the port and in relation to the liquid element and all the workforce that define the power this port used to be and still is somehow through the changes it is subjected to. Through this gesture they aspire to a spiritual movement towards the future.