ανάβασις

Ένα σύνολο έργων που λειτουργούν ως φορείς σωματικών δράσεων.

Μέσα από αυτή την έκθεση, η απουσία του σώματος αποκαλύπτεται σε μία προσπάθεια να βγούμε από την κατάθλιψη του χειμώνα και να κινηθούμε αργά και σταθερά προς το φως.

Είναι, όμως, το φως αυτό που πραγματικά θέλουμε;

Είναι το φως που λαχταρούμε ή τη ζεστασιά που εκπέμπει το σκοτάδι;

(Η πρώτη αίθουσα φιλοξενεί έργα που πραγματεύονται το πώς νιώθουμε, κατανοούμε και βιώνουμε, το πώς εισερχόμαστε σε έναν χώρο, το πώς συσχετιζόμαστε με αυτόν, χωρικά, ιστορικά και σωματικά.)

Πώς προστατεύεται ένας χώρος μέσω της ύπαρξης ενός αντικειμένου, μία αρχαία τελετή.

Ο χρόνος πέρασε και κάποιες μνήμες ξεθωριάζουν. Μνήμες φαγωμένες από τη φύση. Και ο μετέωρος χρόνος.

Κάποιες άλλες ζουν σε βιβλία και μουσεία, περιμένοντας να επανατοποθετηθούν, να ανασυσταθούν, να τους δοθεί μία καινούργια ζωή.

Πράξεις ισορροπίας. Προσπάθειες εξισορρόπησης αλλά και έντασης.

Τέτοιου είδους που ένα τέλεια στιλβωμένο άλογο δεν μπορεί να φέρει, όμως μπορεί η έκπληξη ενός παιδιού όταν βρίσκει ένα κοχύλι και το τοποθετεί πάνω σε κάτι.

Το σπασμένο και το ευρεθέν. Και το τοποθετημένο.

Και το ιδιοποιημένο.

Αυτό που έχει ψηθεί και ο δημιουργός του έδωσε μορφή, χρώμα και χρήση, ή μη-χρήση, έχει γίνει δοχείο για ένα σώμα, ένα σώμα που είναι ή που δεν είναι πια.

Ο καθρέφτης κοιτάζει.

//Μία παύση. Ένα πέρασμα μέσα από το πράσινο.

Ένα no man’s land, ένα ταξίδι μέσω της συντέλειας του χρόνου, μέσω φωτογραφιών που βρέθηκαν και μνημειοποιήθηκαν μέσα από την πράξη της ζωγραφικής.

Ένας πίνακας ανθρώπων που αναπαύονται//

Και μετά, κίτρινο.

(Η δεύτερη αίθουσα φιλοξενεί έργα που υποδέχονται, προσκαλούν και επιτρέπουν σε εμάς τα σώματα να χρησιμοποιούμε και να καταναλώνουμε. Η ανάληψη.)

Ένα ψυχρό κίτρινο.

Ένα αεράκι. Μία συμφωνία εμπιστοσύνης που οικοδομείται μέσω ανταλλαγών. Το να ανοίγει κανείς το σπίτι του στους άλλους είναι μία πράξη εμπιστοσύνης. Και φιλίας.

Σώματα διαμορφωμένα από την εργασία τους, κατασπαραγμένα από τους δράκους των συστημάτων. Σώματα που ταξιδεύουν ελεύθερα μέσα από το σκοτάδι και μέσα από το φως.

Σώματα μπλεγμένα σε πράξεις συντροφικότητας.

Εγγύτητα στον κρύο καιρό.

Ένας χώρος αναθημάτων. Ένα αγγείο που περιέχει, ένα δοχείο.

Δοχεία αρχειοθέτησης, μεταφέροντας πνεύματα. Μία καλή πράξη : )

Μία φόρμα που επιτρέπει στα σώματα να στηριχτούν πάνω της, να στοχαστούν, δύο βάθρα για εμάς.

Χρωματιστά υλικά γίνονται ενδύματα για σπίτια, πίνακες διαθέσεων. Άλλη μία κατασκευή για να στηριχτούμε πάνω της, να πιούμε ένα ποτό, να ζεσταθούμε και να επιστρέψουμε πίσω στην αρχή.

anabasis

An assembly of works that operate as carriers of corporeal actions.

The absence of the body is becoming apparent through this manifestation, put together in an effort to come out of winter’s depression and move slow and steady towards the light.

But is it the light we really want?

Is it the light we crave or the warmth the darkness emanates?

(The first hall hosts works that deal with how we feel, understand and experience, how we enter a space, how we relate to it, spatially, historically and physically.)

How to protect a space through the presence of an object, an ancient rite.

Time is past and some memories are fading. Memories eaten by nature. And hanging time.

Some others live in books and in museums, and are waiting there to be repositioned, reassembled, given a new life.

Balancing acts; they are efforts to create equilibrium, but also tension.

The kind of tension a perfectly glazed horse cannot itself carry; but a child’s surprise when it finds a sea shell and places it on a thing can.

The broken and the found. And the positioned.

And the appropriated.

What has been fired and the maker gave it a form, a colour and a use, or a non-use, has become a vessel for a body, a body that is, or one that is no longer.

The mirror is looking.

//A pause. A passage through green.

A no man’s land, a journey through the end of time, through photos found and monumentalised through the act of painting.

A painting of men pausing //

And then yellow.

(The second hall hosts works that welcome, invite and allow us bodies to use and consume. The ascension.)

A cold yellow.

A breeze. A symphony of trust built through exchanges. Opening one’s home to others is an act of trust. And friendship.

Bodies defined by labour, eaten by dragons of systems. Bodies that travel freely through darkness as well as through light.

Bodies entangled in acts of togetherness.

Coming together in cold weather.

A space of offerings. A vessel that contains, a container.

Archiving containers while carrying spirits. A good act : )

A form that allows bodies to rest upon, to contemplate, two pedestals for us.

Colourful materials become dresses for homes, mood boards. Another structure to rest upon, have a drink, warm up and go back to the beginning.