Scroll down for English

Η γκαλερί έχει την τιμή να παρουσιάσει τη δεύτερη έκθεση της Ulrike Müller μαζί μας και στους δύο χώρους, πρώτα στον Πειραιά και λίγο μετά στο Λονδίνο.

Η έκθεση Εκτός Εαυτού σηματοδοτεί επίσης την παραγωγή ενός καλλιτεχνικού βιβλίου που καταγράφει σε βάθος τη σχεδιαστική πρακτική της Müller, μια διαδικασία που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των ζωγραφικών έργων από σμάλτο που ξεκίνησε το 2010. Διακόσια σαράντα «πρότυπα», σχέδια* σε χρονολογική σειρά από το πιο πρόσφατο στο πρώτο, όλα αριθμημένα και οργανωμένα αντίστοιχα (μπορείτε να αγοράσετε το βιβλίο εδώ).

Ένα λεξικό τόσο ξεγυμνωμένο, όσο και η αποκάλυψη αυτού του υλικού.

Τα σχήματά της, σαν σκιές, οντότητες και χαρακτήρες- ογκώδεις, αν και λεπτές και φαινομενικά άδειες, οι οποίες μοιάζουν με αρχαϊκές γραμμές που ανακαλύφθηκαν σε αρχαία αγγεία, παιδικά παραμύθια ή άλλους οικείους τόπους στους οποίους εδρεύει ο μοντερνισμός.

Όλα τα έργα χωρίζονται σε δύο μέρη και εκφράζουν ήσυχα τη δυνατότητα μιας δυαδικότητας, εκείνης της ένωσης, της ανάπτυξης, είτε πρόκειται για σωματική είτε για συναισθηματική σύνδεση, και έπειτα εκείνης των ορίων, των συνόρων και των διαχωρισμών. Η διχοτόμηση στην ατσάλινη πλάκα όπου συμβαίνει η ζωγραφική, είναι κάτι τόσο λεπτό και ενίοτε αόρατο, αλλά όταν κάποιος εξοικειωθεί με το γλωσσικό πλαίσιο της Ulrike, είναι αδύνατο να πάψει να το βλέπει.

Αριστερό και δεξί, θετικό και αρνητικό, γεμάτο και κενό, ζεστό και ψυχρό, έντονο χρώμα και ωχρό- άλλοτε η διχοτόμηση είναι παρούσα και άλλοτε μοιάζει να έχει χαθεί.

Η δύναμη αυτής της πολύ ξεχωριστής γλώσσας που έχει δημιουργήσει η Ulrike όλα αυτά τα χρόνια, έγκειται επίσης στην ικανότητά της να ενώνει τα αντίθετα και να τα κάνει ένα. Η δυαδικότητα που αναφέρθηκε παραπάνω, ενσωματωμένη στους πίνακες με σμάλτο, εξαφανίζεται με το στρίψιμο μιας γραμμής ή την εμφάνιση μιας ζώνης ή μιας χρωματιστής επιφάνειας που αιμορραγεί στην «άλλη πλευρά» της επιφάνειας. Και γι’ αυτόν τον λόγο, το έργο της Müller αφορά τόσο τις πολιτικές των σωμάτων που καθορίζουν και δίνουν σχήμα στις μορφές του όσο και τα χρώματά του.

Σώματα το ένα δίπλα στο άλλο, σε οποιαδήποτε θέση και περίσταση - κοινωνική, δημόσια ή ιδιωτική - όρθια ή ξαπλωμένα, εκδηλώνονται ως καμπύλες ή ευθείες, πάντα κάθετα τοποθετημένες, τετράγωνα ή κύκλοι ή ημικύκλια, κλειστοί χώροι σε πεδία. Είναι φίλοι ή εραστές, δυνάμεις σε εγγύτητα, τριβή και εμπλοκή.

Τα χρώματα έρχονται αργότερα και με ακραία δεξιοτεχνία στην τεχνική του σμάλτου (μια μεταμόρφωση από μόνη της), και σαν ένα παιδί που γεμίζει το λευκό κενό σε ένα μπλοκ ζωγραφικής, έτσι και η Ulrike δημιουργεί το έργο που έχουμε μάθει.

Και η Ulrike το έχει κάνει ένα, δημιουργώντας παράλληλα άπειρες δυνατότητες,

σενάρια που θα μπορούσε κανείς να τα αποκαλέσει, πόζες επίσης, των μορφών

της για να χωρέσουν μέσα στις πλάκες της. Και αυτό το άπειρο βρίσκεται και στις δύο πράξεις, και στο σχέδιο και στη ζωγραφική. Το βιβλίο με τα πρότυπα είναι μια έκφανση αυτής της διαδικασίας και του απείρου της, και τελειώνει με τα έργα που παρουσιάζονται στον Πειραιά.

Οι εκθέσεις της Ulrike μοιάζουν πάντα με συγκεντρώσεις- όχι μόνο λόγω των τίτλων που δίνει στα έργα της στις εκθέσεις της, που σημαίνουν πάντα μια πολλαπλότητα της συντροφικότητας, αλλά και επειδή τα έργα μοιάζουν με παράθυρα σωμάτων σε καταστάσεις.

Και οι μάζες τους δεν παραπέμπουν πάντα σε ανθρώπινες μορφές, καθώς γεμίζει τις πλάκες της και με σχήματα που παραπέμπουν στη χλωρίδα και στον ζωικό κόσμο.

Στον Πειραιά συναντώνται έργα από δύο διαφορετικές ομάδες, τα Σημεία και Ασπίδες από το 2024 και οι Μεντεσέδες από το 2022.

///

Ενώ στο Λονδίνο κρέμονται δύο μεγάλα μάλλινα χαλιά και ένας πίνακας με σμάλτο από την ίδια σειρά Σημεία και Ασπίδες. Τα έργα της υφαντουργίας κατασκευάζονται πάντα με και από τον Jerónimo και την Josefina Hernández Ruiz στην Οαχάκα του Μεξικού.

Στο Χαλί (orientación), συμβαίνει μία διαίρεση στο χώρο του έργου, αν και αυτή τη φορά οριζόντια. Η ίδια μορφή μιας γάτας, ενός σκύλου ή μίας αλεπούς εμφανίζεται όπως σε ένα τραπουλόχαρτο, μια φιγούρα που μπορεί να δει κανείς και από τις δύο πλευρές, με διαφορετικά χρώματα. Ροζ και πράσινα, κοραλλί και κόκκινα που συγχωνεύονται με γήινους τόνους του καφέ και του υπόλευκου, ένα γκρι της πέτρας και ένα ποντικί που παραπέμπουν σε παλέτα οικιακών υφαντών σε αντιπαράθεση.

Και στο Χαλί (partes móviles), σαν σε παιδικό βιβλίο, τα ίδια πλάσματα παίζουν κρυφτό, κοιμάται και, σαν σε κόμικ στο επόμενο εικονίδιο, είναι έτοιμα για δράση.

Ο ενθουσιασμός της Müller για την παραγωγή και την κατασκευή πραγμάτων μέσα από ιστορίες, εικόνες, σχέδια και υλικά που παράγονται σε καλή ποιότητα από μικρές εγκαταστάσεις του 20ού αιώνα (συνήθως από έναν δημιουργό ή μια ομάδα ανθρώπων που εργάζονται στα παρασκήνια και κυρίως ανώνυμα), συνεχίζει να δίνει και να χτίζει έναν κόσμο πάνω σε έναν κόσμο που σταδιακά εξαφανίζεται.

Αυτό που την ενδιαφέρει πραγματικά είναι πώς αυτός ο κόσμος των υλικών ήταν κάποτε προσβάσιμος μέσω των καταστημάτων και των αγορών, μη μονοπωλιακός και ελεύθερος, γεμάτος ατελείωτες δυνατότητες και εκπλήξεις. Αυτήν ακριβώς την έκπληξη κατέχει τόσο καλά, όταν απροσδόκητα μια γραμμή μοιάζει με βουνό ή με τη μέση ανθρώπινου σώματος, και σε έναν φλοράλ τόνο μια χλωμή γραμμή διαπερνά και δημιουργεί εκείνα τα ρήγματα και τα κενά που μας θυμίζουν την καλλιτέχνιδα και οικοδέσποινα των πολύχρωμων συγκεντρώσεών της.

Αυτή η διαδικασία, περιέργως, είναι άπειρη.

*Μία ομάδα από αυτά τα σχέδια θα εμφανιστούν σε διάφορες υπαίθριες τοποθεσίες στον Πειραιά και την Αθήνα, σημαίνοντα της έκθεσης για το κοινό που γνωρίζει, αφηρημένα σχέδια για το κοινό των πόλεων.

The gallery is honoured to be presenting Ulrike Müller’s second exhibition with us, throughout both locations, opening first in Piraeus followed shortly after by London.

Beside Myself also marks the production of an artist’s book that charts Müller’s drawing practise in depth, a process integral to the enamel paintings she initiated in 2010. Two hundred and forty “templates,” drawings* in chronological order from the latest to the first, all numbered and organised accordingly (the publication can be purchased by clicking here.)

A lexicon as undressing as the revelation of this material.

Her forms as shadows, entities and characters; voluminous, even if slim and seemingly empty, resembling archaic lines discovered on ancient pots, children’s fairytales or other familiar places in which modernism resides.

All works are split in two parts and shout out quietly on the possibility of a duality, that of a union, a growth whether in physical or emotional connection and then that of boundaries, borders and separations. The dichotomy on the steel plate where the painting happens is something so subtle and at times invisible, but when one becomes familiar with Ulrike’s linguistic framework, it is impossible to un-see. Left and right, positive and negative, full and hollow, warm and cool, strong colour and pale; sometimes the dichotomy is present and sometimes it is seemingly gone.

The power of this very distinct language Ulrike has created over the years, lies also in her ability to unite opposites and make them one. The duality mentioned above, embedded in the enamel paintings, disappears with a twist of a line or the appearance of a band or a coloured surface bleeding onto the ‘other side’ of the surface. And this is why Müller’s work is as much about the politics of bodies that define and give shape to its forms as it is about its colours.

Bodies next to one another, in whatever position and occasion, social, public or private, standing up or lying down manifest as curves or straight lines, always vertically set, squares or circles or semicircles, blurbs or fields. They are friends or lovers, forces in proximity, in friction and engagement.

Colours come later and with extreme mastering of the enamel technique (a transformation in its own right), and like a child filling the white void in a colouring book she creates the work we have grown to know.

And Ulrike has made it one, while creating infinite possibilities, scenarios one could call them, poses also, of her forms to fit within her plates. And this infinity lies in both acts, in drawing and in painting. The book of templates is a manifestation of this process and its infiniteness, and it ends with the works presented in Piraeus.

Ulrike’s exhibitions have always felt like gatherings; not only because of the titles she gives her works and her exhibitions, which always signify a plurality of togetherness, but also because the works resemble windows of bodies in situations.

And their masses do not always refer to human forms, as she fills her plates equally with shapes that suggest flora as well as the animal world.

In Piraeus, works from two different groups come together, Signs and Shields from 2024 and Hinges from 2022.

///

While in London hang two big woollen rugs and one enamel painting from the same Signs and Shields series. The textile works are always made with and by Jerónimo and Josefina Hernández Ruiz in Oaxaca of Mexico.

In Rug (orientación), a division happens in the space of the work though this time in horizontality. The same form of a cat or a dog or a fox appears like in a playing card, a figure that can be seen either side, colours apart. Pinks and greens, corals and reds merging with earth tones of browns and off whites, a stone grey and a mouse grey signifying a domestic woven palette in juxtaposition.

And in Rug (partes móviles), as if in a children’s book, the same creatures in hide and seek, sleeping and, like in a cartoon strip on the next window, ready for action.

Müller’s fascination with the production and manufacturing of things through tales, images, patterns and materials produced in good quality by small 20th Century facilities (usually by a creator or a group of people working backstage and mostly anonymously), keeps giving and building a world on top of a world that is slowly disappearing.

What she is really interested in is how this world of materials was once accessed through shops and markets, non monopolised and free, full of endless possibilities and of surprises. It is this exact surprise that she masters so well when unexpectedly a line resembles a mountain or a waist, and in a floral tone a pale line cuts through and creates those rifts and voids that remind us of her as the artist and the hostess of her colourful gatherings.

This process, interestingly, is endless.

*A group of these templates will manifest in various outdoor locations in Piraeus and Athens, signifiers of the show for the audience that knows, abstract drawings for the cities’ public.