Scroll down for English

“To ζώο αρπάζει το μαστίγιο από τον αφέντη του και μαστιγώνεται μονάχο του, για να γίνει αφέντης.”

Φραντς Κάφκα

Τα έργα σε αυτή την έκθεση πάνε ενάντια στα δεδομένα και παίρνουν τη μορφή φαντασμάτων και νεφών.

Η πραγματικότητα παραβιάζεται και αλλοιώνεται από άγνωστες πηγές και στάσεις της μηχανής που αμφισβητούν τις έννοιες της αλήθειας και της (ιστορικής) ακρίβειας. Η ψηφιοποίηση έχει εξελιχθεί σε μία διαδικασία αποϋλοποίησης και αποσώματωσης, που μας έχει αφήσει με άδειο κέλυφος και κενά πράγματα.

Οι πληροφορίες μάς απομυζούν διαρκώς και αυτή η έκθεση παρουσιάζει αντικείμενα που μοιάζουν φαντάσματα και πίνακες ή ίχνη που μοιάζουν με πίνακες, που αφηγούνται ιστορίες, αντιπροσωπεύουν την ανθρώπινη ζωή και, αν και γεμάτα κείμενα, δεν έχουν διαποτιστεί από πληροφορίες. Όσο και αν οι πληροφορίες θέλουν να πιστεύουν ότι είναι από μόνες τους γνώση, η αλήθεια είναι ότι οι πληροφορίες καταβροχθίζουν τη γνώση, διότι καταναλώνουν τη δυνατότητα των μηχανισμών που δημιουργούν και επιτρέπουν χώρο για τη μνήμη και, το πιο σημαντικό από όλα, τη σωματική εμπειρία, μεταξύ άλλων αντιληπτικών πρακτικών του εγκεφάλου. Τα έργα που έχουν επιλεγεί εδώ είναι φαινομενικές επιφάνειες, μέσα στις οποίες κρύβονται άλλες ιστορίες, και το ορατό και οι αφηγήσεις κρύβονται με τη μορφή εικόνας, γλυπτού ή ήχου.

Το Glitchez and Bitchez, που παρουσιάστηκε αρχικά στην ατομική έκθεση της καλλιτέχνιδος στην γκαλερί το 2024, είναι μια εν εξελίξει σειρά, στην οποία η Banu Cennetoğlu μεσολαβεί μέσω διαφόρων συναισθηματικών καταστάσεων. Τα έργα είναι φτιαγμένα στο σπίτι, με mood boards και συναισθηματικά τοπία, με γραφίτη, σε χαρτί, σε καθημερινή βάση. Το περιεχόμενο αυτής της σειράς παραμένει συνήθως άγνωστο. Μερικές φορές, το κείμενο υπονοεί πιθανές ερμηνείες, υπερ-κωδικοποιημένες μέσω του χειρόγραφου και της ποίησης, ενώ η μορφή σε κάνει να σκεφτείς σβησμένες εκδηλώσεις.

Το έργο της Nicole Coson είναι ένα δοχείο αντικειμένων σε μεταφορά και, μέσω μιας σωματικής διαδικασίας αποτύπωσης στον καμβά, ένα ημερολόγιο των ιχνών της μένει ως μαρτυρία μιας παράστασης που ο θεατής δεν θα δει ποτέ. Αυτό που βλέπει κανείς δεν είναι προφανές, αν και αποτελεί μια αληθινή εικόνα των τριβών μεταξύ του σώματος της καλλιτέχνιδος, του «δέρματος» του αντικειμένου και του καμβά.

Τα κείμενα και τα δεδομένα που ενσωματώνονται στις επιφάνειες των πινάκων του Μανώλη Λεμού προέρχονται από ένα συνεργατικό σενάριο που γράφτηκε τα τελευταία χρόνια μεταξύ του καλλιτέχνη και μιας οντότητας τεχνητής νοημοσύνης, η οποία μέχρι τώρα έχει αναπτύξει μια ανεξάρτητη και παράλληλη ικανότητα με εκείνη των δημιουργών της (του καλλιτέχνη και του συγγενή του, επιστήμονα υπολογιστών), καθώς οι τελικές αποφάσεις που φαίνονται στον καμβά λαμβάνονται από τον ίδιο τον Λέμο.

Η site-specific σύνθεση του Στάμου Μιχαήλ, αντλεί έμπνευση από τα περιβαλλοντικά και γεωπολιτικά χαρακτηριστικά της πρόσοψης ενός κτιρίου, ορίζοντας το όριο μεταξύ ανοιχτών και κλειστών χώρων.

Το χρυσό δρεπάνι, ένα αντικείμενο φορτισμένο με μαγεία και συμβολισμό ανά τους αιώνες, βρήκε την καλλιτέχνιδα, ακόμα κι αν φαινομενικά η καλλιτέχνις το αναζητούσε. Το 2011, η Liliana Moro άκουσε τον Silvio Berlusconi να λέει: «Η Επανάσταση δεν είναι μόνο αναγκαία, αλλά και απαραίτητη». Ήθελε να ενσωματώσει τη φράση σε ένα αντικείμενο, το οποίο βρέθηκε τυχαία στον κήπο του ίδιου πολιτικού και έγινε η τέλεια κάψουλα για το νόημα και τη μορφή, ενώ οι μαγικές του δυνάμεις τελικά αποτελείωσαν τον πολιτικό.

Οι δύο τελευταίες πλάκες του υλικού που έδωσε το όνομά του σε αυτή τη χώρα-νησί αποτελούν το κεντρικό έργο της έκθεσης. Ενώ η μία είναι λυγισμένη και η άλλη παραμένει επίπεδη, ο Χριστόδουλος Παναγιώτου αφηγείται πολλές ιστορίες, ιστορίες ανόδου και πτώσης, πολιτισμών και προσδοκιών, φιλοδοξιών και αναχωρήσεων. Η Τελευταία Κάθοδος σίγουρα συμβολίζει τη μετάβαση από μια εποχή σε μια νέα εποχή που δεν έχει γραφτεί ακόμα.

Ενώ το ασημένιο κολάζ πάνω σε ξύλο περιέχει χαμένες προσευχές και μιλάει για την οικονομία της πίστης.

Ο θαυμάσιος κόσμος ενός βιβλίου που βρέθηκε πεταμένο, έχει γίνει η εμμονική πηγή έμπνευσης των πινάκων της Ελένης Τωμαδάκη, που δημιουργεί τα τελευταία δύο χρόνια. Πίνακες που κρύβουν ιστορίες άλλων ζωών και που δεν θα αποκαλυφθούν ποτέ, αντλούν τον τίτλο τους από ποιήματα που συνθέτει η καλλιτέχνιδα και εμφανίζονται ως τέτοια.

Ο ήχος ενός χρώματος είναι από μόνος του μια πραγματική απιθανότητα. Σε αυτόν τον χώρο εντάσσονται όλα τα έργα της έκθεσης, όπως οι ηχητικοί πίνακες του Θανάση Τότσικα, και γίνονται φορτισμένα αντικείμενα για να στοχαστούμε και να διευρύνουμε την όραση και την ακοή.

Η ζωή στο εργαστήριο της Ίριδας Τουλιάτου έχει καταγραφεί και με κάποιο τρόπο αποτυπωθεί στην λευκή επιφάνεια του χαρτιού που έστρωσε στο πάτωμα ενώ εργαζόταν πάνω σε διάφορες ιδέες και έργα πριν από μερικά χρόνια. Αυτό δημιούργησε αφηρημένα υπερκείμενα για τα έργα σε τοίχο που έφτιαξε με αποδείξεις, θερμοευαίσθητο χαρτί.

Με τη συνεργασία της CAN Christina Androulidaki Gallery

“The animal wrests the whip from its master and whips itself in order to become master.”

Franz Kafka 

The works in this exhibition go against data and take the form of ghosts and clouds. 

Reality is being hijacked and messed by unknown sources and attitudes of the machine that challenge notions of truth and (historical) accuracy. Digitisation has become a process of dematerialisation and disembodiment that has left us with hollow shells and emptiness of things. 

Information has been sucking us constantly and this exhibition presents phantom like objects and paintings or traces that look like paintings, that tell stories, represent human life and even though full of texts they are not permeated by information. No matter how information wants to believe it is in itself knowledge, the truth is that information devours knowledge, because it is consuming the possibility of mechanisms that create and allow space for  memory and the most important of them all, physical experience amongst other perceptive practises of the brain. The works selected here are seeming surfaces within which other stories lie within and what is seen and narratives are hidden in the form of image, sculpture or sound. 

Showed originally in the artist’s solo show with the gallery in 2024, Glitchez and Bitchez is an ongoing series Banu Cennetoğlu mediates through various emotional states, made at home, mood boards and emotional landscapes, made by graphite on paper on a daily basis. The content of this series, remains usually unknown; sometimes the text hints upon possible readings, super coded through the handwritten and the poetry and the form makes one think of erased manifestations. 

Nicole Coson’s work is a container of objects in transit and through a bodily process of imprinting on the canvas a diary of her traces are left as testimonies of a performance the viewer will never see. What one sees is not obvious though a true vision of frictions between the body of the artist, the object’s “skin” and the canvas. 

The texts and data embedded in Manolis Lemos’ surfaces of his paintings are drawn from a collaborative script drafted through the past years between the artist and an artificial intelligence entity, that by now has developed an independent and parallel skill to that of its creators (the artist and his computer scientist relative), for the final decisions that are seen on the canvas are made by Lemos himself.  

Stamos Michael’s site specific composition draws from the environmental and geopolitical characteristics of a building’s facade - defining the threshold between open and closed spaces.

While the golden sickle, an object loaded with magic and symbolism through the centuries, it found the artist even if seemingly it was the artist in quest of It. In 2011 Liliana Moro heard Silvio Berlusconi saying “The Revolution is not only necessary but is also essential”. She wanted to embed the phrase in an object, then the object came accidentally from the garden of the same politician, and it became the perfect capsule for meaning and form while its magical powers ended up finishing the politician all in all. 

The last two plaques of the material that has named this country-island in the first place are the centrepiece of the show. While the one is bent  and the other remains flat, Christodoulos Panayiotou tells many stories, that of raises and declines, of civilisations and expectations, of ambitions and departures. The Last Cathode signifies for sure the transition of an age to a new one yet to be written.
While the silver collage on wood contains lost prayers and talks about the economy of faith. 

The wonderful world of a found book thrown away, has become the obsessive source of the paintings by Eleni Tomadaki, that she’s been producing for the past two years; paintings that hide stories of other lives and that will never reveal themselves, take the titles from poems the artist composes and appear as such. 

The sound of a colour is by itself an actual impossibility. It is in this space that all the works of this exhibition fall in as Thanassis Totsikas’ sound paintings and they become loaded objects left to contemplate and expand vision and hearing. 

The life in the studio of Iris Touliatou has been traced and somehow recorded on the white surface of the paper she laid on the floor while working on several ideas and projects a few years ago. This has created abstract hypertexts for the wall pieces she made with receipt, thermosensitive paper. 

With the collaboration of CAN Christina Androulidaki Gallery