Scroll down for English

Η προσπάθεια αυτή για την πραγματοποίηση μιας έκθεσης είναι το αποτέλεσμα διαφόρων παραμέτρων.

Πηγάζει από τα πολλαπλά επίπεδα στους πίνακες του Guglielmo Castelli, όπου ανθρώπινα σώματα, σε διαρκώς περίπλοκες ασκήσεις βρίσκουν καταφύγιο και εξοικειώνονται μέσα σε κατασκευές και υφάσματα που λειτουργούν σαν συναισθηματικές θερμοκοιτίδες.

Τα λεπτοϋφασμένα επίπεδα χρώματος μεταμορφώνονται σε πέπλα και προτείνουν στοχασμό μέσα από μία διαστρωμάτωση καταστάσεων, συναισθηματικών κυρίως, και ακίνητου χρόνου.

Τα έργα που παρουσιάζονται σε αυτόν τον χώρο παρατίθενται παράλληλα με την πρώτη έκθεση του Castelli στην γκαλερί. Είναι δύσκολο να μη σκεφτεί κανείς το σώμα σαν ένα κέλυφος πάνω στο οποίο σταματάει το βλέμμα μας και είναι δύσκολο να μη φανταστεί κανείς το πόσο εύθραυστο είναι το σώμα, το πόσο ευάλωτη είναι η εικόνα του, που σύντομα γίνεται υλικό σχετικό με την όραση και αμέσως μετά όραμα.

Ένα ζευγάρι γυαλιά που έφτιαξε ο Issey Miyake πριν από περίπου 40 χρόνια, έρχονται στην Αθήνα σαν υπόμνηση, σαν ένας μικρός φόρος τιμής, και πλαισιώνεται από έργα που πραγματεύονται το σώμα, την όραση και την εικόνα της φύσης και του εαυτού μας ως προέκταση αυτής. Ένα αντικείμενο μέσω του οποίου συντελούνται η όραση και η αντίληψη. Όπως οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο, θα μπορούσε να πει κανείς, είτε κτίριο είτε οθόνη.

Αυτή αποτελεί την πρώτη από μία σειρά εκθέσεων πάνω στην ιδέα της οργανωμένης ελευθερίας [εξορισμού οξύμωρο], η οποία παίρνει μορφή με έργα καλλιτεχνών που εργάζονται εκτός κάδρου και πειραματίζονται με το σχέδιο, το κολλάζ, τη χαρακτική, το ύφασμα και την μπογιά, ενώ κεντρική παραμένει στο μυαλό τους η γλυπτική.

/

NEOCLASSICAL

This effort towards an exhibition is the result of several confluences.

Stemming from the layers in the paintings of Guglielmo Castelli, where bodies in perpetually entangled exercises find comfort hidden away and enclosed within sheltering structures, engulfing fabrics as emotional incubators.

Looking through his finely woven layers of paint, they transform into veils and suggest one to contemplate via a stratification of situations, emotional states and time standing still.

The works put together in this room are juxtaposed and in parallel to Castelli’s first exhibition with the gallery. It’s hard not to think of the body as a shell upon which our sight is fixed, and it’s hard not to imagine the body’s fragility, its vulnerable image soon becoming vision related material, and then soon after an apparition.

A pair of glasses made by Issey Miyake about forty years ago comes to Athens as a reminder, a small homage, surrounded by works that deal with the body, looking and the image of nature and ourselves as its extensions. A structured object through which looking occurs, and perception happens; one could say like anything else, be it a building or a screen.

This exhibition marks the first in an open-ended series on the idea of organised freedom [an oxymoron by definition], that manifests itself through the works of artists who work outside the frame and experiment with drawing, collage, printing, fabrics, and paint while keeping sculpture in mind.