Scroll down for English

Σε αυτή τη νέα σειρά έργων, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία πληθώρα καταστάσεων που συμβαίνουν στους οικείους, απροσδιόριστους εσωτερικούς χώρους του Γεωργίου. Αλλά, αυτή τη φορά, για αλλαγή, κάποιες καταστάσεις γίνονται σε εξωτερικό χώρο.

Η φύση του ανθρώπου ξετυλίγεται σε διάφορα έργα. Απομόνωση, αποτυχία και φαινομενικός παραλογισμός, είναι επαναλαμβανόμενες συνθήκες, τις οποίες υφίστανται τα υποκείμενα του Γεωργίου. Ωστόσο, ποτέ δεν είναι μη ρεαλιστικές μη πραγματοποιήσιμες. Το κύριο υλικό του καλλιτέχνη είναι η ανθρώπινη φύση και η άβυσσός της.

Ως συγγραφέας μικρών ιστοριών, ο καλλιτέχνης συνθέτει πίνακες μεγάλης κλίμακας, στους οποίους οι λέξεις έχουν αντικατασταθεί με γρήγορες πινελιές. Μία προέκταση του σώματός του που εμπεριέχει τα αφηγήματα που υφίστανται οι ήρωές του. Γίνονται μία σειρά από πράξεις, που ορισμένοι μπορούν ακόμη και να τις αποκαλέσουν περφόρμανς: η ιστορία στο μυαλό του καλλιτέχνη, η ιστορία στο σώμα του καλλιτέχνη, καθώς ξεδιπλώνει την ιστορία στον καμβά, ο θεατής που έρχεται αντιμέτωπος με τον πίνακα. Όπως υποδηλώνει και ο τίτλος της έκθεσης, σε μία στιγμή που το συλλογικό βρίσκεται απέναντι σε μία πρόκληση, μετατρεπόμαστε σε μονάδες και ως οντότητες και ως θεατές. Δεν υπάρχει τίποτε αρχαιότερο από την αφήγηση. Αλλά ο Γεωργίου δεν είναι ένας πλανόδιος τροβαδούρος. Κρύβεται κάτω από το έδαφος, ξετυλίγει τις ανέκδοτες ιστορίες του με ακρυλικά στον καμβά. Πολύ τραγικό για να είναι κωμικό. Πολύ κωμικό για να είναι τραγικό.

Άραγε, η περιπλανώμενη μορφή φοράει τον μανδύα του τρελού ή του σοφού;

Τι σκέφτονται οι κατσίκες για τους γυμνούς άντρες που καταβροχθίζουν το φαγητό τους, και τι είδους πράξη είναι αυτή;

Είμαστε ηδονοβλεψίες ή επίτιμοι καλεσμένοι;

Τι συζητούν όταν τα ανθρώπινα μέλη ξεθάβονται μαζί με τις αρχαιότητες;

Συμβολισμός, αλλά και πάλι, όχι. Μεταφορά, αλλά όχι ακριβώς. Ούτε πραγματικότητα. Όμως, όλα τα παραπάνω ισχύουν και μπορούμε να τα επικαλεστούμε όταν περιγράφουμε τι είναι μπροστά μας.

Αν υπάρχει ο τύπος του “macho φεμινιστή”, τότε σίγουρα ο Γεωργίου είναι αυτός. Αν δεν υπάρχει, και πάλι αυτός είναι.

Ένας άντρας που πουλάει ένα ψάρι σε μια γυναίκα. Μία γυμνή κυρία με την πλάτη της στραμμένη στον σκεπτόμενο βιομήχανο. Ένα ζευγάρι σε ερωτικές περιπτύξεις, ενώ σκέφτεται άλλους. Ένας άντρας που ζουλάει το στήθος μίας κυρίας σε πόζα γοργόνας στην παραλία, με το ηβικό της περίγραμμα να τονίζεται κάτω από το μπικίνι της. Μία ξαπλωμένη γυναίκα πάνω στην άμμο δέχεται προτάσεις από τρεις ακέφαλους άντρες. Μία γυναίκα που μαζεύει μαύρα λουλούδια στον γκρίζο ορίζοντα, ενώ ένας άντρας κρυφοκοιτάζει κάτω από τη φούστα της. Τρεις άντρες απορημένοι και ανίκανοι να συνθέσουν ένα κάθετο τρίπτυχο στον ορίζοντα, το έργο ενός γυναικείου γυμνού. Και μία γονατιστή γυναίκα που βοηθάει έναν ντυμένο άντρα, ξαπλωμένο στο κρεβάτι.

Ενοχλητική εικονογραφία σε ουδέτερο φόντο. Τα χρώματα είναι αχνά και θυμόμαστε τον καλλιτέχνη που είπε κάποτε για την τονικότητα της παλέτας του, ότι οφείλεται στην ένταση του φυσικού φωτός. Μία ενδιαφέρουσα παρατήρηση για τη ζωγραφική που γεννιέται σε ένα υπόγειο, με μάτια εξασκημένα στο πολύ έντονο φως του ήλιου.

Αυτή είναι η πρώτη έκθεση του καλλιτέχνη στην Αθήνα μετά την Documenta 14 (2017).

Όπως ξεκινήσαμε με την προηγούμενη έκθεση του Shahryar Nashat, η ατομική έκθεση του Απόστολου Γεωργίου συνεχίζει το νέο πρόγραμμα της Rodeo στο οποίο οι εκθέσεις επεκτείνονται και στους δύο χώρους, στον Πειραιά και στο Λονδίνο. Η συνέχιση της έκθεσης Ένας Ένας στο Λονδίνο θα ανοίξει τις επόμενες εβδομάδες. Θα ανακοινώσουμε την ημερομηνία έναρξης το συντομότερο δυνατό, καθώς ακολουθούμε στενά τις οδηγίες της βρετανικής κυβέρνησης.

Σε μια προσπάθεια να διατηρήσουμε την γκαλερί ασφαλή και ακολουθώντας τις οδηγίες, περιορίζουμε τον αριθμό των επισκεπτών κάθε φορά. Η γκαλερί είναι επίσης ανοιχτή κατόπιν ραντεβού, επικοινωνήστε μαζί μας για να κανονίσετε.

//

In this new suite of works we are confronted with an abundance of situations that take place in Georgiou’s familiar undefined interiors. But for a change, some situations are set outdoors.

The nature of man unfolds in various works. Isolation, failure, and seeming irrationality are recurring conditions his subjects undergo. Never, though, are they unrealistic. The artist’s main material is human nature and its abyss.

As a writer of short stories, the artist composes large-scale paintings in which words have been replaced by rapid strokes; an extension of his body embodying the narratives his heroes undergo. A series of acts, some might even call them performances, take place: the story in the artist’s head, the one in the artist’s body as he applies the story to the canvas, the viewer confronting the painting. As the title of the show suggests, at a moment when the collective is challenged, we are being singularized as entities but also as viewers. There’s nothing as old as story-telling. But Georgiou’s no wandering troubadour. He hides underground, applying his anecdotes with acrylics on canvas. Too tragic to be comic. Too comic to be tragic.

Is the wandering figure wearing a dress the fool, or the wise man?

What do the goats think of the naked men devouring their food, and what kind of act is that?

Are we the voyeur or the party animal?

What are they saying when limbs are being unearthed along with antiquities?

Symbolism but yet not, metaphors but not really, neither reality; instead all of the above are valid and can be invoked in describing what is before us.

If there is a macho feminist type then this is what Georgiou is. If not, then this is what he is regardless. A man selling a fish to a woman; a naked lady with her back turned to the thinking industrialist; a couple en-gaged in bedroom activity while dreaming of others; a man squeezing the breast of a mermaid-posed lady on the beach, her pubic outline highlighted under her bikini; a reclining woman on the sand is receiving offers by three headless fellows; a woman picking black flowers in a grey horizon while a man is peeping underneath her skirt; three men puzzled and incapable of assembling a vertical triptych in horizon, that of a female nude; and a woman on her knees assisting a fully dressed man lying in bed.

Unsettling imagery in neutral backgrounds. The colours are dimmed and one recalls the artist once saying about the tonality of his palette that it owes its nature to the intensity of the natural light. An interesting remark about painting that is born in a basement, eyes trained under the extremity of sunshine.

This is the artist’s first exhibition in Athens since Documenta 14 (2017).

As we begun with the previous exhibition by Shahryar Nashat, Apostolos Georgiou’s solo show continues Rodeo’s new programme in which exhibitions are spread across both spaces in Piraeus and London. The London iteration of One by One will open in the following weeks. We will announce the opening date as soon as possible, as we closely follow the UK government’s guidelines

In an effort to keep the gallery safe and following guidelines, we are limiting the number of visitors at a time. The gallery is also open by appointment, please contact us to make arrangements.