Scroll down for English

Χαιρόμαστε πολύ που παρουσιάζουμε την πρώτη ατομική έκθεση της Veronika Hapchenko (γεν. 1995 στο Κίεβο) στην γκαλερί. Σε όλο της το έργο, η Hapchenko αντλεί την έμπνευσή της από την Ιστορία, τα γεγονότα και τις αφηγήσεις, ενώ παράλληλα διερευνά τη δυναμική της εξουσίας και της πολιτικής, και το πώς αυτές εξελίσσονται σε συλλογική συνείδηση.

Στους πίνακες, απεικονίζονται κομμάτια/ ψήγματα της ανθρωπότητας, καλούπια σωμάτων, σκελετοί, πρόσωπα χωρίς χαρακτηριστικά, που μοιάζουν να αιωρούνται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, ζωής και θανάτου, ανθρώπων και μηχανών.

Με τη χρήση της τεχνικής του αερογράφου, τα ανθρώπινα σώματα εξελίσσονται σε απροσδιόριστα αφηρημένα και σουρεαλιστικά μοτίβα και συνθέσεις που μοιάζουν με θεατρική αυλαία ή με στοιχεία ενός μυστηριώδους και περίτεχνου μηχανισμού. Η συγκεκριμένη μέθοδος επιτρέπει στην καλλιτέχνιδα να αποκρύψει την υλικότητα του χρώματος, καθώς δεν είναι ορατές οι πινελιές: η επιφάνεια γίνεται εντελώς λεία, σχεδόν άυλη, αιθέρια και αποκομμένη από τη σωματικότητα (ή μια άλλη λέξη, για να μην επαναλάβουμε την υλικότητα).

Με σπουδές στο κουκλοθέατρο και τη σκηνογραφία, η Hapchenko παρουσιάζει προσεκτικά τα έργα της στον χώρο και ασχολείται με την κλίμακα των πινάκων. Εικόνες οστών επεκτείνονται στον χώρο, γίνονται υπερβολικά εκφραστικά, σχεδόν χαρακτήρες μιας γοτθικής σεάνς. Όμοιες με μυθολογικές μορφές επιστημονικής φαντασίας που δεν ανήκουν σε συγκεκριμένο θέμα ή εποχή, είναι πολύ εύθραυστες αλλά και εξαιρετικά ισχυρές.

Το 1944, στο πλαίσιο του Προγράμματος Αναγκαστικής Εκτόπισης - με την ονομασία Επιχείρηση Τσετσεβίτσα - υπό τις διαταγές του Ιωσήφ Στάλιν, ολόκληρες ομάδες γηγενών πληθυσμών, μεταξύ των οποίων Τσετσένοι, Ινγκουσέτιοι και Τάταροι της Κριμαίας, εκτοπίστηκαν στις λιγότερο κατοικημένες περιοχές της Ρωσίας, όπως στην Κεντρική Ασία και το σημερινό Καζακστάν.

Οι πληθυσμοί αυτοί κατηγορήθηκαν για διαφθορά και συνεργασία με τους Ναζί κατακτητές, και η απέλαση εκατομμυρίων ανθρώπων άλλαξε εντελώς την εθνογραφική γεωγραφία μιας ολόκληρης ηπείρου.

Η διαλεκτική της προπαγάνδας και ο τρόπος με τον οποίο τα ιστορικά γεγονότα γίνονται αντιληπτά από κατατρεγμένους πληθυσμούς είναι τα εναύσματα για να αρχίσει η Veronika Hapchenko να δημιουργεί τους χαρακτήρες επιστημονικής φαντασίας, που ενώνονται με θρύλους, εσωτεριστικές ιστορίες και καλλιτεχνικές επιρροές όπως ο κοσμισμός - ένα φιλοσοφικό κίνημα που εμφανίστηκε στη Ρωσία μεταξύ των δεκαετιών 1920 και ‘30, στο οποίο η τέχνη δεν θεωρούνταν απλώς στοχαστική, αλλά μια μεταμορφωτική δύναμη όπου η επιστήμη και ο αστερισμός αναμειγνύονται, με στόχο όχι μόνο τη δημιουργία μιας νέας τέχνης ή φιλοσοφίας, αλλά ενός νέου κόσμου.

Σφυρηλατώντας έναν διάλογο μεταξύ ιστορικών γεγονότων και μυστικιστικών θεωριών, η Hapchenko υιοθετεί τον ίδιο τρόπο λειτουργίας του κοσμισμού: οι θολοί, αινιγματικοί καμβάδες γίνονται πύλες προς ένα νέο κοσμογονικό σύμπαν, όπου δεν υπάρχει θάνατος, ελεύθερη κίνηση στον κοσμικό χώρο και νέα χρονική διάσταση. Υπάρχει, σε αυτές τις μορφές, το δυναμικό της επανάστασης και ο αέναος κύκλος της ανθρωπότητας που ανέρχεται και κατέρχεται, ενδυναμώνεται και αποδυναμώνεται συνεχώς.

We are very happy to present the first solo exhibition of Veronika Hapchenko (b. 1995 in Kyiv) in the gallery. Throughout her work, Hapchenko takes inspiration from history, facts and narratives while she explores the dynamics of power and politics and how they develop into collective consciousness.

Represented in the paintings are fractions of humankind, body moulds, skeletons, featureless faces that seem to float between dream and reality, life and death, humans and machines.

Using airbrush techniques, human bodies develop into unidentified abstract and surreal patterns and compositions that resemble theatrical curtains, or elements of a mysterious and elaborate engine mechanism. This particular method allows the artist to conceal the materiality of the paint as no brush strokes are visible: the surface becomes completely smooth, intangible, almost ethereal and detached from physicality.

Coming from studies into puppet theatre and stage design, Hapchenko carefully displays her works within the space, and engages with the scale of the paintings. Images of bones extend themselves through the space, becoming overly-expressive and almost characters of a gothic séance. Similar to sci-fictional mythological figures that do not belong to a subject or a specific time, they are very fragile yet extremely powerful.

In 1944, as part of the Forced Displacement Program - named Cheche Vitsa - under the order of Joseph Stalin, entire groups of native populations, including Chechens, Ingush and Crimean Tartars, where deported to the most underpopulated and uninhabited lands of the former USSR, such as Central Asia and contemporary Kazakhstan.

These populations were accused of corruption and cooperation with Nazi occupants and the deportation of millions completely changed the ethnographical geography of an entire continent.

Propaganda dialectic and how historical facts are perceived by cursed populations are the triggers from which Veronika Hapchenko starts to create her sci-fictional characters that merge with legends, esoteric tales, and artistic influences in which art was seen not simply as contemplative, but as a transformative force where science and asterism mix, aiming not only to create new art or philosophy, but a new world.

Forging a dialogue between historical facts and mystic theories: the blurry, enigmatic canvases become portals to a new cosmogonic universe, where there is no death, free movement in cosmic space and a new time dimension. There is, in these figures, the potential of revolution and the perpetual cycle of mankind rising and falling, empowered and disempowered endlessly.