Scroll down for English

Αυτή η έκθεση σηματοδοτεί την αρχή μίας νέας κατεύθυνσης για τη Rodeo, που θα προσφέρει στον καλλιτέχνη και τους δύο χώρους για να πραγματοποιήσει μία έκθεση, στο Λονδίνο και στον Πειραιά, και η οποία συμπίπτει με τα εγκαίνια του νέου χώρου της γκαλερί στο Λονδίνο, στην Bourdon Street 12.

Κατά κάποιον τρόπο, ο πόλεμος είναι πάθος.

Ένας φίλος με ρώτησε πρόσφατα αν ένα μωρό δεν έχει βιώσει ποτέ τη βία, μπορεί η βία να εκδηλωθεί από μόνη της σε αυτόν τον άνθρωπο; Και συνέχισε: κι αν μια κοινωνία δεν είχε καθόλου βία, θα έπρεπε εμείς να εφεύρουμε τους πολέμους, τους σκοτωμούς, τις φρικαλεότητες, την οργή;

Αυτό το ερώτημα με απασχολεί έκτοτε. Και το θέτω και σε άλλους.

Ενώ απολαμβάναμε το βιενέζικο σνίτσελ μας στο Einstein Café στο Βερολίνο, πριν από μία εβδομάδα, αρχίσαμε να αναλύουμε ξανά αυτό το ερώτημα. Η Χ. είπε ότι η βία είναι μέσα μας και ναι, ανεξάρτητα από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουμε, εμφανίζεται πάντα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Σκέφτηκα τον Γεώργιο Γκουρτζίεφ, που, δόξαζε και την έκφραση της οργής, μεταξύ άλλων εκφράσεων.
Μιλήσαμε για τη βία στη φύση, τον πατέρα άλμπατρος που δεν βοηθάει το νεοσσό του να επιστρέψει στη φωλιά μετά την καταιγίδα, παρά μόνον αν τα καταφέρει μόνος του. Ένα τεράστιο ρίσκο αποτυχίας.

Η επιβίωση του πιο εύρωστου είναι ο λόγος που μας ελκύει τόσο πολύ ο καπιταλισμός.

Υποστήριξα πως αφού το γεύμα μας (το μοσχαράκι, στη συγκεκριμένη περίπτωση) σερβίρεται ζεστό σε εκλεπτυσμένο περιβάλλον, η ορμή του να σκοτώνεις για να επιβιώσεις αντικαθίσταται απλώς από την ορμή να σκοτώσεις. Η Χ. συμφώνησε.
Όμως, φυσικά, δεν είμαστε ζώα, έτσι; Γιατί λοιπόν δεν μπορούμε να βρούμε δυνάμεις να εξολοθρεύσουμε και να σκοτώσουμε την ορμή που μας οδηγεί να σκοτώνουμε;
Πώς μετράται το πάθος με αλγορίθμους;

Τι συμβαίνει στο σώμα μας, σε μία κοινωνία που τα σερβίρει όλα στο πιάτο; Φαγητό, πάθος, και την πραγμάτωσή του μέσα από την ύλη, τον ελεύθερο χρόνο, την εργασία, τον πολιτισμό. Εικόνες σωμάτων, σε παράθεση με κείμενο.

Το κεντρικό έργο στον Πειραιά είναι η μεγάλη αυτόνομη οθόνη. Είναι μάλλον προφανές να μιλάμε για τηλεοπτικοποιημένους πολέμους και διαμελισμένα σώματα σε σχέση με το έργο του Shahryar Nashat Keep Begging. Επίσης, είναι σαφές να μιλάμε και για το ζουμ σε ανθρώπινη σάρκα που έχει ξεβραστεί στη στεριά (πολεμική πορνογραφία, κοινώς), σε παράθεση με πόζες αντρών σε apps γνωριμιών, ή αυτές τις σέξι αναρτήσεις φαγητών στο Instagram και αλλού, όπου όλα τα βιώνουμε μέσα από τις οθόνες. Ωστόσο, είναι απαραίτητο να το κάνουμε αυτό. Εξίσου σημαντικό και ακριβές είναι να μιλάμε για την ύλη και το πώς ο καλλιτέχνης “αγκαλιάζει” τη δική του ιστορία τέχνης, την εκπαίδευση και το πάθος. Η λέξη shooting ταξιδεύει από τον πόλεμο έως την παραλία, κινείται από τον θάνατο έως την αναψυχή και αντίστροφα. Χτυπημένα σώματα, ‘χτυπημένες’ εικόνες. Ο συνεχής αγώνας μας σήμερα, που απασχολεί τον καλλιτέχνη εδώ και μία δεκαετία.

Η κλασική κατασκευή του μαρμάρινου βάθρου ανυψώνεται στο ίδιο το σώμα/έργο τέχνης. Οι κληρονομικοί και οικογενειακοί δεσμοί κινδυνεύουν. Η μητρότητα και οι ρίζες του καλλιτέχνη (γεννήθηκε στη Γενεύη με ιρανικές ρίζες) είναι κεντρικές σε αυτή την έκθεση. Της μητέρας, της Γενεύης και ένα βίντεο με τη δική του προσωπική Origine du Monde: μία ανδρική μασχάλη. Το ανθρώπινο δέρμα και η επιφάνεια της οθόνης συγχωνεύονται σε μία επιφάνεια, ένα νέο όργανο: το skrin;

Το σώμα, ένα σώμα, του καλλιτέχνη ή της οικογένειάς του, παρουσιάζεται μέσα από μία συνεχή σειρά (Άτιτλο) τμημάτων τοίχου όπου η επιφάνεια χρησιμοποιείται όχι για ζωγραφική ή γλυπτική, αλλά για την εκτύπωση των τομογραφιών σπασμένων οστών, ενώ τα ξακρίσματα του εκτυπωτή εκτίθεται διαμορφώνοντας ψηφιακά ποτάμια, διακεκομμένα σχήματα, και κύματα στον χρόνο και την επιφάνεια. Η διαφάνεια της ακτινογραφίας χαράσσεται απόκοσμα μέσα από τον εκτυπωτή στο απαλό υλικό, μέχρι να στεγνώσει και να μετατραπεί σε ένα είδος φωτογραφίας.

Στο παλιό συνεργείο στην Bourdon Street στο Λονδίνο, κυριαρχεί μία μπάρα, πάνω και γύρω στην οποία, έργα με τυλιγμένο κρέας, με τον τίτλο Bone-In εκτίθενται με γραπτά μηνύματα για ό,τι μοιάζει απελπιστικό, αλλά αληθινά υπαρξιακό και πραγματικό. Υπάρχουν περισσότερες ακτινογραφίες στους τοίχους.

Από τη συνεχή ενασχόληση του καλλιτέχνη με υλικά που στηρίζουν το σώμα, προέκυψε το έργο Sex Positions with Broken Ribs, το σώμα που πονάει και προσθετικές λύσεις προς ένα εγγυημένο πάθος.

Το Bad House είναι μία μακέτα του νου του καλλιτέχνη, και συνεπώς του ατελιέ του, με τις διαδικασίες του να μεταβαίνουν από το νέφτι (ο ρόλος του ζωγράφου) στο απόν σώμα μέσω βίντεο, στο κατασκευασμένο κομμάτι στον πάνω όροφο ενός κουκλόσπιτου που γίνεται η γέφυρα ανάμεσα σε δύο εκθέσεις.

//

This exhibition marks the beginning of a new direction at Rodeo where the artist will be offered both locations to produce an exhibition spread across London and Piraeus and coincides with the opening of the gallery’s new space on 12 Bourdon Street, London.

In some way war is pathos.

M. recently asked me if a baby has never ever experienced violence, would violence manifest itself in this human being? And then continued: if a society had no violence, would we still invent wars, killings, atrocities, anger?

That question has stayed with me since. And I pass it to others.

Over a fillet of a small version of Wiener schnitzel at Einstein Café in Berlin last week we started again with this question. H. said violence is inside us and yes, regardless of the environment we grow up in, it will always appear in one way or another.
I thought of George Gudjieff, who celebrated the expression of anger, amongst other expressions, big time.
We spoke of violence in nature, the father albatross not helping its chick to return to its nest after the storm unless it succeeds by itself; a huge risk of failing.

Survival of the fittest is why capitalism really appeals to us.

I argued that since our meal (in this case the veal) is served hot in a sophisticated environment, the drive to kill to survive gets replaced by the drive to kill, period.
H. agreed.
But then of course, we are not animals, right? So why can we not come up with powers to eliminate and kill the killing drive?

How is passion measured in algorithms?

What happens to our bodies in a society that serves it all on the plate; food, pathos, and its realisation through matter, leisure, labour, culture.

Images of bodies, juxtaposed with text.

The central piece in Piraeus is the free-standing screen.
To talk about televised wars and fragments of bodies in relation to Shahryar Nashat’ s work Keep Begging is probably obvious. And it is also straightforward to talk about the zooming of rescued human flesh ashore (war pornography in popular terms), juxtaposed with posing male imagery on mating apps, or those sexy posts of food on Instagram and elsewhere, all experienced through screens. Though it is necessary to do so. Also important and precise is to talk about matter and how the artist embraces his history of art, education and pathos. The word shooting travels from war to the beach, moves from death to leisure and back. Shot bodies facing shot images; our current constant struggle that has preoccupied the artist for the past decade.

The classic supporting structure of the marble plinth is elevated to the body/work of art – itself; heritage and family bonds are at stake. Motherhood and the artist’s roots (born in Geneva with Iranian heritage roots) are central in this show, the Mothers, the Geneva’s, and a video with his personal Origine du Monde: a male armpit. The human skin and the surface of the screen merge into one surface, a new organ: the skrin?

The body, a body, the artist’s or his family’s, is portrayed through a continuing series (Untitled) of wall pieces where the plaster surface is used not for painting or sculpting but to print the scans of broken bones while the printer’s bleeds are exposed shaping digital rivers, interruptions and waves in time and surface. The transparency of the x-ray is eerily engraved through the printer on the smooth material until it dries and turns into a kind of photography.

The old garage on Bourdon Street in London, is dominated by a bar upon and around which works of wrapped meat titled Bone-In are displayed with written messages of what seems desperate but truly existential and real. There are more x-rays on the walls.

The artist’s constant concern with materials holding the body results in Sex Positions with Broken Ribs, the body in pain and prosthetic solutions towards guaranteed pathos.

Bad House is a maquette of the artist’s mind and consequently his studio, his processes transitioning from turpentine (the painter role) to the absent body via video, to the manufactured on the top floor of a doll’s house piece that becomes the bridge between the two exhibitions.