Scroll down for English

MMXX στη Sylvia Kouvali - Luigi Zuccheri Διακριτικά Κυνήγια:

Μ – Σκέπτομαι τον Γιούνγκερ και βρίσκω προφανείς ομοιότητες, ουσιαστικές συγγένειες αλλά και αντιθετικές πτυχές σε σχέση με τον Luigi μας. Θα ήθελα να πιστέψω ότι ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τη φύση είναι διαφορετικός, αλλά δεν μπορώ. Ο στόχος είναι διαφορετικός, κατά τη γνώμη μου- ο πρώτος συλλαμβάνει το έπος της ποικιλίας και αποζητά τη γνώση με την ορμή του Γκαίτε- ο δεύτερος, ξεκινώντας από την ίδια οπτική γωνία, εργαλειοποιεί τη φύση για την ιεραρχική αντιστροφή του ανθρωποποιημένου κόσμου: ο άνθρωπος δεν είναι πλέον η κορυφή της τροφικής πυραμίδας. Αυτή η αντιστροφή δεν πραγματοποιείται, όπως θα πιστεύαμε, στα χέρια ενός μεγαλύτερου θηρευτή - μιας αρκούδας ενδεχομένως, ή οποιουδήποτε άλλου ζώου που ο άνθρωπος έχει τη φυσική τάση να φοβάται. Εδώ, οι μικρότεροι θηρευτές είναι πιο τρομακτικοί: ένας τυφλοπόντικας στο μέγεθος ενός μικρού αυτικινήτου ή μια πεταλούδα που τα ανοιχτά φτερά της έχουν το πλάτος μιας ομπρέλας σε ένα καφέ, θα ρίξει σίγουρα τις λίγες ανθρώπινες φιγούρες στην πιο βαθιά απόγνωση.

Μ – Αλλά εδώ μπαίνει ένα άλλο σημείο: o Zuccheri αναφέρεται συχνά ως θετικιστής. Η αντιστροφή των αναλογιών - και

επομένως των ιεραρχιών - έχει συχνά θεωρηθεί θώπευμα προς τη φύση και στοργική μομφή προς την ανθρωπότητα. Όμως, εγώ δεν τα βλέπω όλα αυτά, ή μάλλον, τα βλέπω ως κάτι περισσότερο από αυτό: η προσηνής μορφή του, τα ευγενικά του γράμματα, πιστεύω ότι υποδηλώνουν μια πιο οργισμένη στάση απέναντι στον άνθρωπο. Οι δυσαναλογίες και οι προοπτικές δεν χρησιμεύουν για να ενσταλάξουν αβεβαιότητα, αλλά ενόχληση. Ο Zuccheri εξαπολύει μια μορφή παρενόχλησης και βασανισμού στους συνανθρώπους του, οι οποίοι είχαν βλάψει τον εαυτό τους, πριν ακόμη αρχίσουν να βλάπτουν τη φύση (ο διαχωρισμός ανθρώπου και φύσης είναι πολύ σαφής: αυτοί που απλώς δεν αποτελούν μέρος της σύνθεσης του κόσμου, αλλά τον καταλαμβάνουν, και αυτό που τώρα, σε αυτούς τους πίνακες, υποφέρει από αυτή την «κατάληψη»). Οι άνθρωποι μοιάζουν να κατοικούν μπερδεμένοι σε έναν ξένο και εχθρικό κόσμο, ο οποίος λαχταρά να τους βασανίσει και να τους εκδιώξει. Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι το βάθος πεδίου και τα πολλά επικαλυπτόμενα επίπεδα είναι αυτά που κάνουν τις συνθέσεις του πιστευτές. Δεν υπάρχει καμία αλληγορία στους πίνακές του: όσο πιο πιστευτή είναι η σύνθεση, τόσο μεγαλύτερη αναστάτωση μπορεί να προκαλέσει.

M – Νομίζουμε ότι βλέπουμε κάποια πραότητα στον ίδιο, αλλά αυτό είναι λάθος: με τον ερχομό του γήρατος, το τέχνασμα της απόκρυψης της μισανθρωπίας γίνεται πιο περίπλοκο και η ειρωνεία (με τη σωκρατική έννοια, αν θέλετε) είναι ακαταμάχητη. Οι ανθρώπινες μορφές που -στην αγροτική τους αγαθοσύνη- είχαν προηγουμένως διατηρήσει κάποια καλοσύνη από την πλευρά όποιου τις ζωγράφισε, με τον καιρό γίνονται φρικτά τέρατα, λεκέδες, χωρίς πόδια, χωρίς ρούχα, σκιές τυλιγμένες σε κουρέλια που τους έχει πλέον απομείνει ελάχιστη από την ανθρώπινή τους υπόσταση.

Μ - Δεν του αρκούσε να αντιστρέψει τους ρόλους μεταξύ θυμάτων και εκτελεστών. Μέσω της αντιστροφής των αναλογιών, ο Zuccheri παρεμβαίνει στις ανθρώπινες μορφές του, στερώντας τους την αίσθηση της λεπτομέρειας που η (ασυνήθιστη) τεχνική του επιφυλάσσει για όλα τα άλλα στοιχεία της σύνθεσης. Έτσι, ο άνθρωπος είναι μια άμορφη μάζα από λίγες, σκοπίμως πρόχειρες, πινελιές, ενώ αφιερώνει πάντα τρυφερή φροντίδα σε κάθε σαύρα. Ακόμα και το μέσο γίνεται έτσι ένας τρόπος ισοπεδωτικής προσβολής προς όλη την ανθρωπότητα.

Μ - Υπάρχουν όμως και εκείνοι που βλέπουν κάτι παιχνιδιάρικο, κάτι παραμυθένιο στα ζώα του και στα αυθόρμητα φυτά του, στο μέγεθος αυτοκινήτου ή σπιτιού. Εμείς, όχι. Αντίθετα, βλέπουμε μισανθρωπία, βλέπουμε τον 20ο αιώνα, την απογοήτευση και την καθημερινή πρακτική ενός μεγάλου ζωγράφου που παίζει με τους ανθρώπους όπως ένα σκληρό παιδάκι παίζει με τους γρύλους. Οι παραλλαγές των θεμάτων, τα επαναλαμβανόμενα στοιχεία - όλα αυτά συμβάλλουν στην κατασκευή ενός καθαρά νοητικού κόσμου στον οποίο μπορεί να εκτονώσει τη μελαγχολία του.

Μ - Τα τεχνικά πειράματα, η συνεχής αναζήτηση νέων λύσεων και νέων χρωμάτων για να τα εξαγάγει από την ίδια αυτή

φύση, προσδίδουν ένα σχεδόν αλχημικό επίπεδο, ζωγραφισμένα με μέλι, με κατακάθι καφέ, με πηλό που ο ίδιος μαζεύει από τις κοίτες των ποταμών, με αυγά. Με αυτές τις τεχνικές που ο ίδιος αποκαλεί συνταγές, καταφέρεται εναντίον της ένοχης ανθρωπότητας, και μάλιστα με εξαιρετικά αποτελέσματα.

MMXX at Sylvia Kouvali -Luigi Zuccheri Subtle Hunts:

M –Thinking back to Junger I find apparent likenesses, substantial similarities as well as antithetical aspects comparted to our Luigi. I would like to believe their way of perceiving nature is different, but I cannot. The aim is different, in my opinion;the former grasps the epic of variety and yearns for knowledge with a Goethian impetus; the latter, setting out from the same viewpoint, makes it instrumental to the hierarchical inversion of the anthropised world: man is no longer the apex of the food pyramid. This inversion does not take place, as we would be led to believe, at the hands of a larger predator –a bear we might think, or any other animal that man is naturally inclined to fear –it is here the smallest ones that are most frightening: a moleas big as a small car or a butterfly as broad as a café umbrella will certainly cast the few human figures into the very deepest despair.

M –But here another point comes in: Zuccheri has often been referred to as a positivist; his inversion of proportions –and therefore of hierarchies –has often been seen as a caressing of nature and an affectionate reproach of humankind, but I don’t see all this, or rather, I see it as more than this: his good-natured figure, his kindly letters I believe denote a more infuriated stance against man. The disproportions and perspectives do not serve to instil a sense of uncertainty but one of vexation. Zuccheri unleashes a form of harassment and torture onto his fellow human beings, who had done so much harm to themselves even before they began to do harm to nature (the separation between man and nature is very clear: those who are simply not part of the world’s makeup but who occupy it, and that which now, in these paintings, suffers from this occupation). Humans seem to confusedly inhabit an alien and hostile world, one which longs to torture and expel them. It should be pointed out that it is precisely the depth of field and the many overlapping planes that make his compositions believable. There is no allegory in his paintings: the more believable the composition, the more disconcerting it can be.

M –We are led to see a certain degree of docility in him, but this is a mistake: with the onset of old age, the trick of concealing misanthropy becomes more complex, and irony (in the Socratic sense, if you will) is irresistible. The human figures who –in their peasant goodness –had previously retained some benevolence on the part of whoever painted them, with time become hideous monsters, stains, legless and wretched, shadowsdraped in rags that by now have very little of the human to them.

M –It was not enough for him to invert the roles between victims and executioners. Through the inversion of proportions, Zuccheri interferes with his human figures by depriving them of thesense of detail that his (uncommon) technique reserves for all the other elements of the composition. The man is thus a shapeless blob of a few, deliberately rough brushstrokes, whereas he will always dedicate tender loving care to any lizard. Even the medium thus becomes a way of levelling offence towards all mankind.

M –But there are those who see something playful, something fairytale-like in his animals and spontaneous grasses the size of cars or houses. We don’t, instead we see misanthropy; we see the 20thcentury, disappointment, and the everyday practice of a great painter who toys with humans the way a cruel little child plays with crickets. The variations on themes, the recurring elements –it all contributes to the construction of a purely mentalworld in which to vent his spleen.

M –The technical experiments, the continuous search for new solutions and new colours to extract from that same nature add an almost alchemic level, painted with honey, with coffee grounds, with the clay he himself scoops up from the riverbeds, with eggs. With these techniques that he himself calls recipes, he rails against guilty humanity, and with excellent results.