Scroll down for English

Αγαπητέ μου Hadi,

Άκουγα για σένα πολύ πριν σε γνωρίσω. Η ζωγράφος Amy Sillman με ξεμονάχιαζε, κάποιες φορές, σε εγκαίνια και μου έλεγε ότι έπρεπε να γνωρίσω έναν σπουδαστή της. Με επιτακτικό τρόπο, όπως θα έκανε ο Hans Ulrich. Η επιμονή της με έκανε κάπως επιφυλακτική. Δεν έδωσα ποτέ συνέχεια.

Χρόνια αργότερα, έπεσα τυχαία πάνω στο έργο σου σε μία έκθεση στην Tramps, στην East Broadway. Με τράβηξε κυρίως ένα συγκεκριμένο έργο, που απεικόνιζε έναν μεγάλο ποντικό πίσω από τα κάγκελα. Ο ποντικός είχε το ίδιο ύψος με μένα και υπήρχε μια μικρή ποντικότρυπα όπου υποτίθεται ότι θα έμπαινε το πουλί του. Με έκανε να γελάσω, αν και ήταν λιγάκι μακάβριο. Άραγε, ο ποντικός χαμογελούσε ή μόρφαζε; Ήταν θύμα ή το κακό παιδί της ιστορίας; Γιατί φορούσε γυαλιά ηλίου σε κλειστό χώρο; Ήταν όλα κάπως ασαφή. Με έναν ευχάριστο τρόπο, όμως. Εκτιμώ την ασάφεια όπως όλοι.

Εκείνη την εποχή, η πολιτική μετανάστευσης του Τραμπ ήταν πιο σκατά από ποτέ, και τα κάγκελα, όπως και οι τραχείς τοίχοι της γκαλερί στην Chinatown – κληρονομιά από την εποχή που ο χώρος ήταν κάποτε κατάστημα λιανικής – προσέδιδαν στη γενική ατμόσφαιρα της φυλακής. Αργότερα, ανακάλυψα ότι σε μία κρίση απελπισμένου θυμού για το προεδρικό διάταγμα απαγόρευσης κατά των μουσουλμάνων, είχες φτιάξει βόμβες Μολότοφ για να τις πετάξεις στο Trump Tower, αλλά δεν το έκανες. Μπράβο. Ίσως έστειλα μήνυμα στη Σύλβια για αυτόν τον «νέο Ιρανό ζωγράφο…», ίσως και όχι.

Λοιπόν, Hadi, δεν είσαι καθόλου ζωγράφος. Τι ντροπή. Το συνειδητοποίησα μόνο όταν πήγα ξανά στην έκθεση και μιλήσαμε. Μου είπες για τους γονείς σου, που είναι φωτογράφοι και οι δύο. «Μεγάλωσα μέσα στον σκοτεινό θάλαμο», είπες. Περιέγραψες τη διαδικασία σου, η οποία έγκειται στο να εκσφενδονίζεις αντικείμενα, κυρίως μπάλες, σε φωτοευαίσθητο χαρτί, και έπειτα να κάνεις σημάδια στο χαρτί και να το καις για να ανοίξεις τρύπες με τη βοήθεια ενός φακού.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακά ζωντανές επιφάνειες, στις ροζ και κόκκινες και κίτρινες και μπλε αποχρώσεις της συσκευασίας του Kool Aid, οι οποίες απλώνονται σε έναν καμβά, όπως και ένας πίνακας. Με ενδιαφέρει ο ρόλος που παίζει η τύχη στο έργο σου, το πώς δεν μπορείς να γνωρίζεις εκ των προτέρων το χρώμα που θα αναδυθεί από τον σκοτεινό θάλαμο μέχρι την τελευταία στιγμή. Ένας φωτογράφος χωρίς κάμερα, αυτοσχεδιάζεις, παίζεις στο σκοτάδι, γυρίζεις τον τροχό της τύχης. Ένας υπαρξιακός μάγος.

Έμαθα έκτοτε ότι, εκτός από τον ποντικό, η τέχνη σου κατοικείται και από άλλα μέλη του ζωικού βασιλείου: τα μετα-Ντίσνεϋ σκυλιά, γατιά και ποντίκια σου είναι υβρίδια ζώου και ανθρώπου, υποδηλωτικά ενός πλούσιου αλληγορικού σύμπαντος. Δηλαδή, πώς να μην αγαπήσεις έναν σκύλο που φαντασιώνεται μία γάτα να πηδάει έναν ποντικό κάτω από ντισκομπάλες; Αυτά τα μη ανθρώπινα ανθρωποειδή εντείνουν την ατμόσφαιρα της πονηρής διάθεσης, της ανυπακοής, της παραβίασης. Της τέχνης, εννοώ. Και θυμάμαι τη συζήτηση του Deleuze με τον Guattari για τον Kafka. Πώς το «γίγνεσθαι ζώο» σημαίνει προσβολή της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων, κίνηση από το μείζον στο ελάσσον. Επομένως… μπορείς να μου πεις τι σε τραβάει στα ζώα;

Hadi, φαντάζομαι ότι κάποιοι θεωρούν τη δουλειά σου ασεβή, αγενή, ακόμη και παιδιάστικη. Να τολμήσω να το πω; Θεωρώ ότι τα ζητήματα σχετικά με την εξουσία, την επιθυμία και την κινητικότητα είναι πρωταρχικά. Ακόμη κι αν η τέχνη σου μπορεί να μοιάζει σαν το διανοητικό ισοδύναμο ενός μαξιλαριού κλανιάς. Έχεις ονομάσει τις νέες σου εκθέσεις στην Αθήνα και το Λονδίνο Νέος και Ανίδεος. Μήπως επειδή θα ήθελες να προλάβεις μία τέτοια κριτική;

Σχετικά με την παιδική ηλικία, σκεφτόμουν τα δικά μου παιδικά χρόνια. Με την προτροπή ενός ψυχοθεραπευτή, πρόσφατα θυμήθηκα πώς έντυνα τη δική μου οικογένεια από λούτρινα ζωάκια, τα οποία τοποθετούσα με τάξη σε μία κούτα μέσα στην ντουλάπα. Τα κούκλινα παιδιά μου ήταν τόσο ευλύγιστα. Τους έδινα ντροπιαστικά ονόματα από τις αγαπημένες μου τηλεοπτικές σειρές και έκαναν ό,τι ήθελα να κάνουν. Ποτέ δεν μου αντιμιλούσαν.

Στην Αθήνα, έχεις τοποθετήσει λούτρινα ζωάκια να σχηματίζουν μία τελετουργική αψίδα, με τα κεφάλια τους βυθισμένα μέσα σε κεραμικά δοχεία, κάπως σαν τον «κουκουλοφόρο» στις φυλακές του Abu Ghraib. Στο σημείο των ματιών, της μύτης και του στόματος, έχεις ξύσει την επιφάνεια των γλαστρών, δημιουργώντας την εντύπωση παραμορφωμένων emoji. Τα ζώα δεν μπορούν ούτε να μιλήσουν ούτε να κουνήσουν το κεφάλι τους. Αχ Hadi, η παιδική ηλικία μπορεί να είναι τόσο σκοτεινή. Η δική σου, αλήθεια, πώς ήταν; Περνούσες πολλές ώρες στο υπνοδωμάτιό σου ακούγοντας Madonna όπως εγώ;

Υπάρχουν πολλά υπνοδωμάτια στη δουλειά σου. Υπνοδωμάτια  σαν κελιά φυλακής.. Η χρήση ωραίων λουλουδάτων υφασμάτων στα γλυπτά σου απλώς επιτείνει την εφιαλτική αίσθηση με στοιχεία Laura Ashley και από το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. Είναι σκόπιμο; Και το κρεβάτι στην έκθεσή σου στην Αθήνα, που μοιάζει τόσο τιμωρητικό, με τα κάγκελα στο προσκεφάλι και τη βάση να φέρνουν στον νου τα κάγκελα της φυλακής; Είναι τόσο λιτό!

Στο Λονδίνο, έχεις χτίσει ένα είδος χωριού. Μία ωραία πλατεία με έναν φοίνικα και ένας ξύλινος φράκτης παραπέμπουν σε στοιχειώδη σκηνικά σχολικής παράστασης. Είναι μία αναχώρηση από την προηγούμενη δουλειά σου, λιγότερο προσανατολισμένη στους κλειστούς χώρους, γεμάτη με σκηνές ζώων που κάνουν τρέλες, σαχλαμαρίζουν και παίρνουν μέρος σε σεξουαλικά παιχνίδια στο ύπαιθρο. Όταν σε ρώτησα γιατί σκεφτόσουν τα χωριά, απάντησες, «Μα όλοι από χωριό είμαστε». Ο τρόπος που το είπες με έκανε να ανατριχιάσω λιγάκι. «Δεν μπορείς να κρυφτείς στο χωριό», πρόσθεσες, και συμφώνησα.

Μας λείπεις στη Νέα Υόρκη, όπου, σχετικά με τίποτα και τα πάντα από όσα έγραψα, το να κάνεις ψυχανάλυση είναι «σαν να πίνεις νερό». Μεταφράζω από τα περσικά, αλλά ξέρω πως ξέρεις τι εννοώ.

Με αγάπη,

Negar

Κείμενο: Νegar Azimi

Dear Hadi,

I heard about you long before I met you. The painter Amy Sillman would sometimes corner me at openings and tell me that I had to meet a student of hers. In that Hans Ulrichian “it’s urgent” kind of way. She was so effusive that I was more than a little suspicious. I never did follow up.

Years later, I came across your art at a show at Tramps, the gallery in the mall on East Broadway. I was really into one piece in particular, which featured a large rat behind bars. The rat was as tall as me and had a little mouse hole where his dick was supposed to be. It made me laugh, even if it was a little macabre. Was the rat smiling or grimacing? A victim or a villain? Why was he wearing sunglasses indoors? It was all a bit unclear. But pleasurably so. I appreciate ambiguity as much as the next person.

At the time, Trump’s immigration policies had achieved peak shittiness, and the prison bars, as well as the Chinatown gallery’s ridged walls—the legacy of having once been a retail space—added to the general carceral vibe. I later discovered that in a fit of desperate anger over the Muslim ban, you had made but not deployed a series of Molotov cocktails to lob at Trump Tower. Chapeau. I may or may not have texted Sylvia about “this new Iranian painter…”

Well Hadi, you’re not a painter at all. How embarrassing. This realization arrived only when I went back to the show and we talked. You told me about your parents, both of whom are photographers. “I grew up in the darkroom,” you said. You described your process, which involves hurling objects, mostly balls, at photo-sensitive paper, then making marks and burning holes into the same paper with a flashlight.

The end result is arrestingly vivid surfaces in Kool Aid hues of pink and red and yellow and blue, which get stretched onto a canvas, much like a painting would. I’m interested in the role chance plays in your work, how you can’t anticipate the color that will emerge from the darkroom until the very end. A photographer without a camera, you’re improvising, playing in the dark, spinning the wheel of fortune. An existential magician.

Beyond the rat, I’ve since learned that your art is populated by other members of the animal kingdom: your post-Disney dogs, cats, and mice are human-animal hybrids, suggestive of a rich allegorical universe. I mean, what’s not to love about a dog daydreaming about a cat fucking a mouse beneath disco balls?  These non-human humanoids heighten the atmosphere of naughtiness, of transgression, of breaking rules. Of art I mean. I’m reminded of Deleuze and Guattari’s discussion of Kafka. How “becoming animal” signifies an affront to the established order of things, a movement from major to minor. So… what draws you to animals in the first place?

Hadi, I imagine some people consider your work irreverent, rude, even childish. Is that fair to say? I do find that questions related to power, desire, and mobility are front and center. Even if your art might feel like the intellectual equivalent of a whoopee cushion. You’ve named your new shows in Athens and London Young and Clueless. Is that because you’d like to pre-empt this line of critique?

Vis a vis childhood, I’ve been thinking about mine. Spurred on by a therapist, I recently recalled how I used to fashion my own private family with stuffed animals, which I would arrange in a cardboard box in the closet. My doll children were so pliant. I gave them embarrassing names drawn from my favorite TV shows and they did everything I wanted them to. They never talked back.

In Athens, you’ve arranged a series of stuffed animals in a sort of ceremonial arch, their heads submerged in ceramic pots, a little bit like “hooded man” at Abu Ghraib. In place of eyes, nose and mouth, you’ve scratched the surface of the pots, creating the impression of defaced emoji faces. The animals can neither speak nor move their heads. Oh Hadi, childhood can be so dark. What was yours like? Did you spend a lot of time in your bedroom listening to Madonna like I did?

There are many bedrooms in your work. Bedrooms and prison cells, bedrooms as prison cells; the domestic as uncanny nightmare. The use of pretty floral textiles in your sculptures only adds to the Little House on the Prairie Laura Ashley nightmare vibe. Is that intentional? What about the bed in your Athens show, which feels so punitive, with its echo of prison bars along the headboard and base? It’s so austere!

In London you’ve erected a sort of village. A pretty square with a palm tree, complete with a picket fence arranged in what feels like the rudimentary stage setting for a school play. It’s a departure from your earlier work, less interior-oriented, filled with scenes of animals frolicking, shooting the shit, taking part in sexual hijinks al fresco. When I asked you why you’d been thinking about villages you replied, “But we’re all from villages.” The way you said it gave me a little chill. “There’s no hiding in a village,” you added, and I agreed.

We miss you in New York, where apropos nothing and everything I’ve just written, undergoing psychoanalysis is “like drinking water.” I’m translating from the Persian, but I know you know what I mean.

Love,

Negar

Text by: Negar Azimi